نقاشی‌های احمد اسفندیاری هم دریافتی مدرن را به نمایش می‌گذارند، هم شناختی از فضای هنر ایران را در خود نشان می‌دهند. اسفندیاری از اولین فارغ‌التحصیلان دانشکده هنرهای زیبای تهران به حساب می‌آید، زمانی که پذیرش و درک هنر مدرن هم در نزد روشنفکران و هم در نزد عموم مردم هنوز همه‌گیر و مورد قبول نبود. او از هنرمندانی است که ابتدا به شیوه رئالیستی نقاشی می‌کرد، سپس در اثر استمرار و توجه، کارهای وی به شیوه‌ای شخصی نزدیک شد. خلوص و سادگی از ویژگی آثار اسفندیاری است. نقاشی‌های او به‌تدریج از واقع‌گرایی به آثار امپرسیونیستی و سپس به شیوه‌ای نزدیک می‌شود که همه چیز در آن حالتی نقش‌وار می‌یابد. از این پس نقاشی‌های او میان دو قطب واقع‌گرایی و انتزاعی در نوسان است. وی با دریافتی غریزی از نقش‌های ایرانی، با تکرار خطوط و ضربات قلم‌مو جنبه‌هایی نقش‌مانند به منظره‌ها و موضوعاتش می‌دهد. موضوع آثار اسفندیاری مانند بیشتر هم‌عصرانش طبیعت و طبیعت‌بیجان است. مناظر او غالباً روستایی است و معمولاً کشاورزان، چوپانان و دیگر مردم، درحال کار و استراحت و تفرج در طبیعت دیده می‌شوند.
اثر حاضر نیز با موضوع گردشگاه، فضایی گرم و چشم‌نواز از طبیعت را نشان می‌دهد که آدم‌ها زیر درخت‌ها و کنار چشمه تصویر شده‌اند. ضربات پهن و محکم قلم‌مو با رنگ‌مایه‌های سبز و زرد و قهوه‌ای کیفیتی امپرسیونیستی به کار بخشیده‌اند. توجه به نور و انعکاس‌های آن نشان از شناخت نقاش از این جنبش هنری اوایل قرن بیستم میلادی دارد.
اسفندیاری نمونه یک نقاش شرقی است که دستاوردهای هنر مدرن را با ویژگی‌هایی شخصی و منطقه‌ای ترکیب کرده است. او نقاشی است که آرامش و خلوص را با جنبه‌های زیبای طبیعت در آثارش در هم می‌آمیزد.
