نقاشی‌های ابوالقاسم سعیدی تجربه دیدار از باغی شاعرانه است که با سکوتی لذت‌بخش، مخاطب را به پرسه زدن در میان درختان سترگ و برگ‌های درخشان و آفتاب‌خورده فرا می‌خواند. ترکیب‌بندی‌های منسجم که حاصل تلاقی خطوط عمودی، مورب و اشکال هندسی متحدالمرکز است نوعی سکون شرقی را رقم می‌زند که ریشه در تفکرات عرفانی و تجسم دنیای مثالی از باغ‌های بهشتی دارد. با این حال این آثار را نمی‌توان فارغ از نگرش‌های مدرنیستی و دستاوردهای مکاتبی چون کوبیسم و امپرسیونیسم دانست. در واقع سعیدی در آثار خود توانسته نوع نگاه شرقی به عالم را در جهان دیداری حاصل از نگرش غربی به توازنی باشکوه برساند. در چنین بستری است که مشخصه‌های طبیعت‌گرایانه از اثر حذف می‌شوند و هندسه، خط و رنگ در همنشینی دلپذیر که سرشار از ریزه‌کاری و تزیینات شرقی است، شکوهی آرمانی را رقم می‌زند که با امر والا در معنای غربی آن برابر می‌شود.
اثر پیش‌رو باغی برآمده از آسمان است که در وارونگی میان زمین و آسمان شکوه درخت را به عنوان وجودی معلق و پیونددهنده خاک و عرش از زاویه‌ای نو بازنمایی می‌کند. خط زمینه در قسمت پایین قرار گرفته و بدین طریق بیشترین بخش تابلو به آسمان اختصاص داده شده که در فضایی خالی با رنگی سفید با تونالیته‌های روشن، بیانگر نوعی از خلوص و الوهیت است. تکرار مراقبه‌گونه دایره‌ها که بسان حباب‌هایی سبک، کلیت برگ‌ها و شاخه‌ها را شکل می‌دهند از میان بدنه قطور دو درخت آویخته و چون قندیل‌هایی رنگارنگ نور خورشید را در تکرار رنگ‌های سبز روشن، سفید، زرد درخشان و تونالیته‌های صورتی نمایان می‌کنند. در این میان شاخه‌هایی گاه پیدا و پنهان می‌شوند و در خمیدگی زیبا و چشم‌نواز خود گویی حرکت باد را به زبان بصری ترجمه و در یک آن، همیشگی و جاودانه می‌نمایند.
سوژه نقاشی از درخت، بیشترین آثار سعیدی را به خود اختصاص می‌دهد. این تکرار یک عنصر و در طول زمانی طولانی، سبب می‌شود درخت در بیان هنرمند از کانسپتی خاص برخوردار شده که در عین ارجاع به نمادگرایی‌های شرقی می‌تواند گستره معنا را تا مفهومی شدن یک اندیشه پیش ببرد. در چنین بستری درخت از یک سوژه مادی به امری معنوی تبدیل شده و بیانی رمزگونه و رازآلود می‌یابد. این رمزگونگی بسان تکراری مراقبه‌وار، ریشه در تأثیرات خوشنویسی ایرانی دارد. خطاط ایرانی در تکرار حروف با قلم نوعی ذکر را تکرار می‌کند که تنها از زاویه عرفان شرقی قابل فهم است و تأمل مستتر در این تکرار حرف به عنوان لوگوس مقدس، در دستان سعیدی به نقاشی از درخت به عنوان سمبلی از جاودانگی و بهشت موعود بدل می‌شود. سعیدی درباره سوژه درخت در آثار خود بارها متذکر شده که درختان را بیشتر می‌نویسد تا بکِشَد و در گفتگو با داریوش شایگان می‌گوید: «در آثار پیشین من، شاخه درختان در قالب طرح‌های نوشته‌واری ظاهر می‌شدند که قواعد خاص و نوعی بده‌بستان ریتمیک میانشان در جریان بود و مجموعه این ریتم‌ها در سطح کمپوزیسیون به صورتی پراکنده جا می‌گرفتند و آن‌جا کمتر نشانی از حجم به چشم می‌خورد. اما به تدریج انبوه این طرح‌نوشته‌ها و شاخه‌ها به هیأت حجم‌هایی در می‌آمدند که سمبل برگ‌ها شدند. درهم‌آمیزی و نزدیکی این حجم‌ها و طرح‌نوشته‌های دگرگون‌شده، واجد خصلتی جدید بودند؛ نرم و عاری از خشونت و بهره‌مند از نظام زیبایی‌شناسی سنتی در نحوه قلمزنی. تناسبات و نحوه قرارگیری عناصر در ترکیب‌بندی تابلو، معرف سبک خاص من بود که از عشق به طبیعت و آگاهی و تجلیل از خوشنویسی نشان داشت؛ سنتی که ساختارش هندسی، حاصل و سبک کارش نرم و زیبایی‌شناسی‌اش روشن و ظریف است»[1].
[1] . خدایی، محمد (1396) نقاشی‌های ابوالقاسم سعیدی دستاوردی برای خطاطان معاصر دارد؟، مجله بیناب (سوره مهر)، شماره 27، ص51.
