Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in posts
Filter by Categories
آذر 1402
بهمن 1402
تصویری
تیر 1396
تیر 1397
تیر 1398
تیر 1401
تیر 1402
خبر و رسانه
دی 1395
دی 1396
دی 1397
دی 1398
دی 1399
دی 1400
هنر معاصر ایران - دی 1396

109   امیر موبد (متولد 1353)

فهرست آثار

اطلاعات اثر

عنوان اثر : آفرینش

امضاء: «Mobed 2/3» (روی بدنه)
برنز
35×62 ×44 سانتی‌متر
تاریخ اثر: 1394
شماره 2 از تعداد 3 نسخه

برآورد قیمت

400 - 300 میلیون ریال

قیمت فروش

قیمت فروش : 300,000,000 ریال

درباره اثر

مجسمه‌های امیر موبد، که بر محور رموز آفرینش انسان شکل گرفته، اسطوره و گروتسک را در تلاش برای دستیابی به تخیلی خلاقانه به هم می‌آمیزد. کشف رموز هستی و چگونگی موجودیت یافتن، دغدغه همیشگی انسان در تمامی ادوار بوده است و امیر موبد نیز آن را به عنوان موضوع اصلی برای خلق مجموعه مجسمه‌های «آفرینش» خود انتخاب کرده است. وجود مجسمه‌های خدایان و انواع رب‌النوع‌ها برآمده از همین جست‌وجوی بشری است. هنرمندان به ترسیم و تصویر کردن چهره گریفین‌ها، اسفینکس‌ها و لاماسوها دست زده‌اند؛ موجوداتی تلفیقی که آرزوی پرواز، جهش‌های بلند، قدرت و شجاعت را برای انسان ممکن می‌سازند و بدین ترتیب تجسمی سوررئالیستی از «موجود برتر» را ارائه می‌دهند.

این پیکره‌ها به مجسمه‌های باستانی خدایان می‌مانند که قدرت و شوکت موجودات مختلف، یکجا، در آنها گرد آمده و خود نشان حضور جاودان نیروهای وجودی آن‌جهانی‌اند. ایزدان و الهه‌هایی که علاوه بر تمام توانایی‌های انسانی، بال پرواز دارند و همچون نور آسمان‌ها و زمین، از فراسوی ملکوت به ناسوت می‌آیند و دوباره به لاهوت صعود می‌کنند.

پیکره‌های خدای‌گونه موبد، پیش از آن که به تکامل برسند به این جهان فراخوانده و گرفتار شده و پای در سنگ مانده‌اند. فرشته‌ای با پاهای کشیده و ظریف و بال‌هایی که به جای کتف از کفل برآمده و دستان ناقص‌اش به «ونوس میلو» می‌ماند. نیم پیکرهایی که در میان راه تقابل و نزاع‌شان، یک نئاندرتال ناقص، همچون جنینی در حال افتادن است. پیکره، نهایت خلقت ناقص خویش را به نمایش می‌گذارد. اما پیکره چنان موجود ناقص و وامانده‌ای است که گویی هرگز نخواهد توانست بر خلقتی که مسبب آن بوده نظارتی داشته باشد و پایانی بر آن رقم بزند. چنین است که انگار این موجود ناقص‌الخلقه، در هیئت فلز و سنگ، به زمین سقوط کرده و حالا با کمری خمیده و شکمی برآمده و اندامی که چندان ایستایی ندارد، بیهوده‌تر از پیش، همچنان پای در سنگ ایستاده است.