در این اثر، جعفر روحبخش در ترکیبی انتزاعی و با بهره‌گیری از امکانات خط، جلوه‌ای مدرن از سنت‌های تصویری سرزمین خود به دست می‌دهد. روحبخش که عمری دلبسته هنر شرق و نقشمایه‌های ایرانی بود، در این نقاشی از رنگ‌هایی استفاده کرده که یادآور فرش‌ها و دستبافته‌های ایرانی است.
مهم‌ترین دستاورد هنری روحبخش، ناب‌گرایی در فرم و رسیدن به زبان شخصی در هنر انتزاعی و ساخت فضاهایی پرابهام و رمزآلود است. خط‌های پرجنب و جوش، با انبوهی از انرژی به شکل لوح منقوش یا مفروشی پرنقش‌ونگار هرلحظه از شکلی به شکلی در می‌آیند.
روحبخش در این نقاشی، با مهارتی ستودنی با اندک رنگ‌های سبز و آبی و خاکی فضایی پرکشش را پدید آورده است. توجه به خط و ظرافت خطوط، دغدغه همیشگی جعفر روحبخش است که شاید بتوان ریشه‌های آن را در آموزه‌هایش از حسین بهزاد سراغ گرفت. همین خطوط آزاد و پر پیچ و تاب، عمق‌نمایی خاص هنرمند را شکل می‌دهند. در میانه این پهنه فرش‌مانند، روحبخش سطح سفیدی را که با خطوطی ناخوانا پر شده‌اند، تصویر کرده است که گویی قرار است رساننده پیامی مهم از سوی نقاش به مخاطب خود باشد.
آثار جعفر روحبخش را باید با فضای رمزآمیز و شاعرانه‌ای دریافت که روح هنر ایرانی در آن حرف اول را می‌زند. او از آن دسته مدرنیست‌های ایرانی است که با شوقی سرشار از انتزاع، جهان زیسته خود را به تصویر می‌کشد. اثر پیش‌رو نیز همچون بسیاری از آثار روحبخش، به روایتی تصویری از تاریخ و فرهنگ ایران بدل گشته است.
