عبدالرضا دریابیگی با نگاهی مدرن و کمینه‌گرا مناظری ژرف و آرام را بر پرده نقاشی خلق می‌کند و با گریز از تداعی اشیاء مادی گاهی تا انتزاع کامل پیش می‌رود. منظره‌پردازی‌های وی اغلب فضایی مه‌آلود دارند و توهمی رویاگونه را به تصویر می‌کشند. او در نقاشی‌هایش از بازنمایی عین به عین واقعیت فاصله می‌گیرد و برای به تصویر کشیدن یک منظره به اشاره‌ای بسنده می‌کند.
در اثر حاضر نیز جهت بوم به همراه اثرات افقی قلم‌مو در سرتاسر زمینه بر آرامش و بی‌کرانگی تأکید دارد. آنچه این آرامش را برهم می‌زند و اثر را از انتزاع کامل خارج می‌کند، حرکت پیچان قلم‌مو با استفاده از رنگ‌های تیره و روشن است که بر سطح بوم مسیر خط افق را پیموده و زمین را از آسمان جدا می‌کند. بدین ترتیب منظره‌ای شکل می‌گیرد که در دوردست‌ها تپه‌ماهورهایی که نشان از گرمای زندگی دارند را تجسم بخشیده است. مخاطب با دورنمایی از یک منظره کویری مواجه می‌شود. نقاشی سرشار از رنگ‌های گرم است و غلبه رنگ اکر و تنالیته‌های رنگ قهوه‌ای یادآور خاک و زمین‌اند. حتی آسمان نیز به رنگ زمین در آمده و قابی از رنگ سبز که در رنگ اکر زمینه محو شده، کل تابلو را در بر گرفته است. این گونه فضاسازی از شاخصه‌های آثار دریابیگی است. وی با استفاده از رنگ‌های هم‌خانواده تابلوهایی در هارمونی رنگی کامل خلق می‌کند که مناظری آرام و رویاگونه را به ذهن متبادر می‌سازند. بدین‌سان نقاشی از بازنمایی واقعیت دور می‌شود.
