عیسی بهادری نقاش، طراح کاشی و قالی، از شاگردان مکتب کمال‌الملک و شاگرد مدرسه صنایع مستظرفه بود. وی پس از پایان تحصیلاتش و در سال ۱۳۱۵ به سرپرستی هنرستان اصفهان انتخاب شد و سال‌ها در پرورش نسل مهمی از نقاشان ایران اهتمام ورزید. بهادری دلبسته شیوه طراحی و رنگ‌گذاری باشکوه نگارگری ایرانی بود، هرچند علاوه بر مینیاتور در کشیدن مناظر و به‌خصوص نماهایی از فضاهای شهری و معماری مهارت چشمگیری داشت.
اثر حاضر، نمونه‌ای ممتاز از مهارت نقاش در بازنمایی واقعگرایانه فضاهای معماری و کاشیکاری‌های رنگارنگ در شهر اصفهان است. موضوع هنرمند حیاط و ایوان گنبدخانه مدرسه چهارباغ اصفهان، یادگار معماری باشکوه دوران صفوی است. در این تابلو تقارن وسیع و بازنمایی دقیق نقوش اسلیمی و هندسی در کنار طرح کلی درختان و مناره‌ها، هر یک راستا و آهنگ خود را دارند که به پویایی سراسر اثر کمک می‌کند. بهادری می‌کوشد بیش از آن‌که چگونگی تابش نور را نشان دهد، نمایشی ظریف از کیفیت عناصر سازنده تصویر پیش روی بيننده بگذارد. به همین خاطر بخش‌های دور و نزدیک تابلو از تمایز یکسانی برخوردارند.
خطوط عمودی گلدسته‌های مدرسه چهارباغ که چیدمانی از کاشی‌های هفت‌رنگ با نقشمایه‌های اسلیمی بدان‌ها جلوه بخشیده، در تناسب با قوس تاقنمای ورودی ایوان و گنبدخانه در پسزمینه، هماهنگی چشم‌نوازی ایجاد کرده‌اند. رنگ‌ها بسیار درخشان و شفاف انتخاب شده‌اند و بزرگترین حجم رنگ، آبی پرمایه‌ای است که بیش از دو سوم کار را در برگرفته است. همچنین در بازی خطوط افقی و مورب حجره‌های جلوخان و فضای کلی حیاط، ظرافت گیرایی به وجود آمده است. در بخش پایینی تابلو نیز هر بخشی از زمین رنگ و شگرد سایه‌روشن‌كاري خود را دارد.
