فرشید مثقالی یکی از ماندگارترین چهره‌های گرافیک نوین ایران است که تصویرسازی‌ها و پوسترهایش در خاطره جمعی همه ثبت شده است. او در عرصه مجسمه‌سازی و نقاشی نیز هنرمندی نوگراست. نقاشی‌های او همچون مجموعه تندیس‌های کاغذی‌اش کنشی آزاد، رنگ‌هایی متنوع و لحنی ساده و رویایی دارند.
اثر پيش‌رو طرحي از چهره عباس كيارستمي را به نمايش مي‌گذارد، تمامی فضاي بوم به چهره اختصاص یافته و بدين ترتيب بر اهميت موضوع و تأثيرگذاري آن تأكيد مي‌ورزد. استفاده از رنگ‌های قرمز و صورتی و آبی در نقاشی این پرتره و نحوه قرارگیری چهره در کادر، یک رویکرد به تصویرگری سینمایی است و بنابراین این اثر را به پاپ‌آرت نزدیک می‌کند. لكه‌رنگ‌هاي نامتعارف، بدون وضوح و خطوط مشخص، بيننده را به كشف ابعاد پنهان اين شخصيت برجسته هنري دعوت می‌کند.
فرشید مثقالی درباره این اثر می‌گوید: «عباس کیارستمی یکی از قدیمی‌ترین دوستان و یاران من از سال ۱۳۴۰ بود؛ از زمان ورود به رشته نقاشی دانشکده هنرهای زیبا. در طول این همه سال، دور و نزدیک، پیدا و ناپیدا، همیشه برای من حضوری آرام با مهربانی ملایم و ناپیدا داشت. او کنجکاو، مراقب، تیزبین، ولی بسیار خوددار بود و با وجود ضبط همه چیز در همه وقت، صورتش کمتر حسی را بیان می‌کرد. محبت او در کلام و رفتار خود را نشان می‌داد. این اثر در یادبود او، در دومین سال گذشتش از دروازه این جهان شکل گرفت. در این نقاشی، چهره‌اش، همان صورتِ کنجکاو، خوددار و با محبت است که از او می‌شناختم. رنگ قرمز عینکش بیشتر مبین همین مهربانی می‌تواند باشد. با این اثر کوشیده‌ام خاطره‌اش را زنده کنم».
