محسن سهیلی خوانساری، پس از اتمام تحصیل در مدرسه آلیانس، به مدرسه صنایع مستظرفه تهران رفت و زیر نظر استاد کمال‌الملک به فراگیری هنر نقاشی پرداخت. از همان دوران جوانی، سهیلی نقاشی تجربه‌گرا بود و در طول دوران کاری‌اش ابتدا به نقاشی کلاسیک و بعد ناتورالیسم روی آورد و در ادامه آثاری در زمینه نقاشی طبیعت بیجان، منظره و چهره‌سازی پدید آورد.
سهیلی جزو اولین گروه‌های فارغ‌التحصیلان مدرسه صنایع مستظرفه بود که مستقیماً با کمال‌الملک کارکرده بودند و بعدها به منظور مطالعه آثار هنرمندان غربی به وین سفر کرد. مهم‌ترین آموزشی که سهیلی در وین دید، حاصل بازدید از موزه‌ها و کپی‌برداری از نقاشی‌های سده‌های هیجده و نوزده میلادی نقاشان برجسته آن‌جا بود. وی پس از بازگشت به وطن، کوشید تا قلم خود را تا حدودی از قیدوبند سنت نقاشی کلاسیکی که از استادش آموخته بود جدا کند و به نقاشی امپرسیونیستی نزدیک‌تر شد.
اثر حاضر نمونه‌ای از نقاشی‌های سهیلی تحت تأثیر همین تفکر و احتمالاً کپی از یک نقاشی اروپایی سده نوزدهم است که باوجود آن‌که آن‌را بازآفرینی کرده، اما شکوه خاص این منظره را از آن دریغ نکرده است. طراحی و کار قلم‌مو در سراسر این تابلو متوازن و از هماهنگی ژرفی برخوردار است که با ذوق فراوان به‌دست آمده. میزان تسلط سهیلی در بازی تضاد رنگ‌ها برای ایجاد عمق و انتخاب دقیق خطوط مورب جاده و سقف شیروانی کلبه در پسزمینه، بر تنش نقطه‌گریز که چشم را سخت به سوی خود می‌کشد، چیره شده است. ترکیب‌بندی کلی و نورپردازی اشیاء در این نقاشی با ضربه‌قلم‌های استادانه کامل شده است؛ ولی گرایش نقاش در این دوره از کارنامه کاری‌اش باوجود توجه به سبک منظره‌پردازی‌های واقعگرایانه غربی، لحن و حساسیت نقاشی امپرسیونیستی را در درون خود مستتر دارد.
شایان ذکر است، نمونه‌هایی از آثار نقاشی محسن سهیلی در گنجینه کتابخانه و موزه ملی ملک و کاخ سعدآباد تهران نگهداری می‌شود.
