تابلوهاي منوچهر نيازي را مي‌توان تصويري از عميق‌ترين تنهايي‌هاي بشري دانست. وي نقاشي طبيعتگراست كه به واسطه پيوندش با موسيقي و طبيعت، نقاشي‌هايي شلوغ و پر نقش را بر بوم‌هاي بزرگ خلق مي‌كند. آثار وي ميان رئاليسم و رمانتيسيسم در نوسانند. او ترجماني از طبيعت زيباي ايران را از دل آشفتگي و بي‌نظمي به ارمغان آورده و داستان سرگرداني مردم جهان را بازگو مي‌كند.
آثار متاخر وي كه عمدتاً با موضوع درخت خلق شده‌اند، انبوهي از درختان ستبر ريشه در خاك و سر به فلك‌كشيده را به نمايش مي‌گذارند كه با قدرت ايستاده و شكوه و اقتدار خود را به رخ مي‌كشند. درخت نماد زايش، جاودانگي، حيات دوباره و سرزندگي است و تشابهي ازلي با انسان دارد؛ هر دو ريشه در خاك و سر بر آسمان دارند، اما در اين تابلوها خبري از آسمان نيست. آن‌چه بيش از همه به چشم مي‌آيد، تنه درختاني است كه مخاطب را به كشف خود و اصلي كه از آن جدا مانده فرامي‌خوانند. گويي پناه انسان مي‌شوند تا به اصل خويش بازگردد و در طبيعت بكر غوطه‌ور شود.
در اثر حاضر كه به همين مجموعه تعلق دارد، غلبه رنگ آبي يأس، سرما و نااميدي را به ارمغان مي‌آورد. هرچند نقطه‌پردازي با رنگ‌هاي زرد و قرمز در پسزمينه، چرخه رنگ را كامل كرده و تا حدودي از سردي اثر كاسته، ليكن ملال و بهت نقاش را بر ملا مي‌سازد و مخاطب را نيز در بهت و حيرت فرو مي‌برد.
