پرتره‌های عظیم که بر پرده‌های بزرگ بوم نقاشی شده‌اند، بیانگر دغدغه اصلی کامران یوسف‌زاده در مواجهه با فلسفه زندگی است. او به دنبال خوانشی نوین از وجود انسانی، به بازتولید پرتره‌هایی دست می‌زند که در عین خاص بودن، بازتاب ساده‌ای از چهره‌های معمول روزانه افراد اجتماع حاضر است. این پرتره‌ها گاه رنگی و مات می‌شوند و گاه با فام‌های مختلف خاکستری واضح و صریح خاطره‌ای از گذشته را پیش چشم مخاطب می‌آفرینند. چهره‌هایی که آرام و ایستا در حالتی مدیتیشن‌گونه چشم به زمین دوخته و یا با نگاهی سرشار از وقار به بیننده خیره شده‌اند و در وهمی رمزآلود ذهن را به تفکر در ماهیت وجودی خود وامی‌دارند.
اثر پیش‌رو خودنگاره‌ای عکس‌گونه از دوران کودکی نقاش است که به واسطه عدم حضور رنگ یادآور آلبوم‌های عکس قدیمی و نوستالژی‌های دوران کودکی است. نگاه مصمم سوژه به مخاطب در کنار نورپردازی از پیش‌تعریف‌شده توانسته تصویری عام از عکس‌های کلاسیک شکل دهد که برای همه آشناست. با آن‌که وای. زی. کامی سالیان زیادی است جلای وطن کرده، اما ارتباطش هیچ‌گاه با ایران و فرهنگ ایرانی منقطع نشده و همیشه چیزی از سرزمین مادری در آثارش حاضر است. درون‌گرایی و تلاش برای بیان بصریِ معنویت، بخشی از این رجعت به بن‌مایه‌های فرهنگی است که در تمامی دوره‌های کاری او حضور دارد؛ به طوری که می‌توان آن را وجه مشترک تمام مجموعه‌های مختلف آثارش اعم از گنبدها، دعاهای بی‌پایان، دست‌ها و پرتره‌ها دانست.
همچنین رد پای معماری سحرانگیز ایرانی در تمامی تجربیات گوناگون هنری او به چشم می‌آید، مثلاً در تصویر پیش‌رو چیدمان تکه‌های تصویر که یک عکس واحد را شکل می‌دهند، یادآور آجرچینی‌ها و کاشی‌کاری‌های معرق ایرانی است که در نهایت تصویری یکه را به وجود می‌آورند. این وحدتِ حاصل از کثرت به عنوان یکی از آموزه‌های مهم عرفان ایرانی نشانگر روحیه هنرمندی است که نقاشی‌هایش را از بیانی یادبودی به تمثیلی شهودی می‌کشاند تا رازآلودگی اندیشه شرقی را در آن بازمعنا کند.
از ویژگی‌های بارز دیگر در آثار وای. زی. کامی، می‌توان به حضور انتزاع و فیگور در کنار یکدیگر اشاره کرد. نوع خاص قلم‌زنی در کنار محو بودن بخش‌هایی از پرتره سبب می‌شود تابلوها در چشم‌انداز دور، تجسمی از یک فیگور باشد، اما با نزدیک شدن مخاطب به تابلو آرام آرام تغییر ماهیت داده و تا مرز انتزاع پیش می‌رود و به سطوحی رنگی یا خاکستری بدل می‌شود که همه چیز هست و هیچ چیز نیست؛ و این همان بنیان اندیشه عرفان ایرانی است که در تمامی هنر این سرزمین به انواع زبان‌ها جلوه‌گری می‌کند.
تا به امروز آثار وای. زی. کامی در مهم‌ترین موزه‌ها، گالری‌ها و بینال‌های بین‌المللی (همچون بینال ونیز) به نمایش درآمده و نمایشگاه‌های قبلی او در گالری پارسول یونیت[1] در لندن (۲۰۰۸) و آخرین نمایشگاه انفرادی‌اش در سال 2015 در گالری گاگوسیان[2] نیویورک که یکی از معتبرترین گالری‌های جهان است، مورد توجه شناخته‌شده‌ترین منتقدان و مجموعه‌داران هنر معاصر جهان قرار گرفته است.
[1] . Parasol Unit, London
[2] . Gagosian Gallery
