این اثر، به طیف شناخته‌شده‌ای از نقاشی‌های کیخسرو خروش، یعنی منظره‌سازی تعلق دارد. منظره‌های کلاسیک خروش، ریشه در سنتی دارد که از نقاشان طبیعت‌گرای اواخر قاجار، همچون مزین‌الدوله و کمال‌الملک، چون میراثی به نسل بعد رسیده است. رنگ برای این گروه از نقاشان، جایگاه ویژه‌ای دارد. همان‌طور که در اثر حاضر نیز دیده می‌شود، نقاش توانایی خود را بیش از هر چیز بر کاربست رنگ متمرکز کرده است.
آنچه آثار خروش را از منظره‌های نقاشان عصر قاجار متمایز می‌سازد، ضربه‌قلم‌های ضخیم با گرایش امپرسیونیستی است که در آثار آغازگران نقاشی مدرنیستی ایران به کار گرفته شده است. شاگردان مکتب کمال‌الملک این شیوه نقاشی را «قلم‌آزاد» می‌خواندند که همچون اثر حاضر، با قلم رها، طراحی دقیق، فارغ از پرداخت پر جزییات و نگاه کلاسیک ساخته شده است.
این نقاشی بازنمایی چشم‌اندازی از طبیعت سرسبز ایران است. طیف رنگ‌های سبز، فضای آرام و در عین حال پُر احساسِ منظره را شکل داده است. در این‌جا، پردازهای استادانه، جای خود را به ضربه‌قلم‌های آزاد و رها و ماهرانه داده است. بی‌آن‌که خروش قصد بازنمایی واقعگرایانه را داشته باشد، تصویری زنده و پویا پدید آورده است. نقاش از حداکثر قابلیت‌های روحی و معنوی رنگ‌ها بهره گرفته؛ تا بدین ترتیب، نقاشی حسی شاعرانه، رمانتیک و کاملاً بومی را به بیننده منتقل کند.
