در بررسی تحولات نقاشی ایران، نمی‌توان سهم نقاشان ارمنی را در کارزار هنر و تعلیم آن در دهه‌های چهل و پنجاه شمسی نادیده گرفت. حضور پررنگ نقاشان ارمنی در شهر اصفهان در این دوران، خود مولد جنبشی مهم در نقاشی ایران بود که در میان شاخص‌ترین هنرمندان آبرنگ‌کار این دوره، جایگاه یرواند نهاپتیان در کنار هنرمندانی چون درویش، آقامالیان، شاهیجانیان و تاحدی گورگنیان، در غالب یک جریان مجزا قابل بررسی است. آنان در کنار آموزه‌های تصویری ارامنه، برخی از اصول زیبایی‌شناسی هنرهای تزیینی ایرانی را فراگرفتند و سبک کار بیشترشان ذاتاً شبیه به کارهای هنرمندان ایرانی شد.
یرواند در روزگار جوانی تکنیک آبرنگ را نزد نقاش برجسته ارمنی، سرکیس خاچاطوریان در شهر اصفهان فراگرفت، اما او بیش از دیگر هم‌نسلانش دلبسته شیوه طراحی و رنگ‌گذاری با شکوه نقاشی‌های کلاسیک ایرانی شد، هرچند علاوه بر مینیاتور، در کشیدن مناظر و به خصوص دورنماهایی از فضاهای شهری، معماری و زندگی مردم نیز مهارت چشمگیری یافت.
تابلوی حاضر، نمونه‌ای خاص از دوران اوج هنرمند و مهارتش در بازنمایی فضاهای دقیق زندگی و آداب و رسوم مردم است. سوژه هنرمند قسمتی از بازار پارچه‌فروشان است. هیاهوی پرشور بازار را می‌توان از پس تصویر زنده فیگورهای فروشندگان و مشتری‌ها شنید. نقاشی پر از رنگ و حرکت و زندگی است. یرواند با تسلط بی‌نظیرش بر آبرنگ، فضایی رنگارنگ و جاندار را خلق کرده است. حرکت زنان در چادرهای گلدار که در حال خرید پارچه یا صحبت با فروشنده هستند و مغازه‌داران و فروشندگان دوره‌گرد که به مشتری‌ها لبخند می‌زنند، تصویری جذاب از یک نقاشی مردم‌نگارانه پدید آورده است.
حرکت قلم نقاش صریح، هشیارانه و چیره‌دستانه است و ضربات قلمش تمهیدی شاعرانه را با حساسیت به کمترین تغییرات در وزن بصری اشکال، رنگ‌ها و حجم‌پردازی به ارمغان می‌آورد.
