فرشید مثقالی یکی از هنرمندان پیشرو در عرصه مجسمه‌سازی است. اثر حاضر، از مجموعه تندیس‌های «پاپیه ماشه» یا مجسمه‌های کاغذی وی است که به زعم بسیاری از هنرشناسان، از شخصی‌ترین تجربیات مجسمه‌سازی معاصر محسوب می‌شود. شاید بتوان گفت کنش آزاد، لحن ساده و رویایی، تنوع رنگ و استفاده از مواد نامرسوم در ساخت مجسمه، از ویژگی‌های مشترک این مجموعه آثار مثقالی است که از شاخصه‌های این اثر نیز است.
مثقالی با بهره‌گیری از تمامی ابزار و نشانه‌های سنتی هنر ایرانی، اثری کاملاً معاصر و امروزی می‌سازد. استفاده خاص از رنگ‌های طلایی، نقره‌ای و لاجوردی در کنار قرمزی شفاف، یادآور سنت‌های نقاشی ایرانی است. همچنین در اثر حاضر، سوار که انگشت حیرت به دندان می‌گزد، به وضوح برگرفته از شخصیت‌های نگارگری ایرانی است. در نگارگری ایرانی، تصویر خسرو در تماشای آبتنی کردن شیرین، همیشه با چنین ترکیبی نشان داده شده است. همچنین بهره‌گیری از ماده پاپیه‌ماشه که روزگاری پیش از این، دستمایه ساخت انواع قلمدان‌های زیبای ایرانی بوده، گواه دیگری از تأکید هنرمند بر ریشه‌های فرهنگی خویش است.
مجسمه‌های مثقالی صمیمی و دوستانه‌اند. به راحتی با هر نوع مخاطب، در هر سن و جنس و قومی ارتباط برقرار می‌کنند و ساده سخن می‌گویند. این ساده‌فهم بودن یادآور نوعی خصایص پاپ در آثار مثقالی است؛ هرچند که به‌کارگیری خاص رنگ‌آمیزی و ایجاد بافت‌های ویژه بر سطح پیکره‌ها، این آثار را به هنر معاصر نیز پیوند می‌دهند.
یکی دیگر از ویژگی‌های بکر آثار مثقالی که در اثر فوق نیز مشهود است، استفاده‌ای بازیگوشانه از متریال و فرم بصری در خلق اثر هنری است؛ هنرمند در روند خلق اثر، بایدها و نبایدهای قواعد خشک و کلاسیک هنری را کنار می‌زند و در چیزی مشابه بازی کودکانه، تخیل خود را رها می‌کند تا در کنکاش ناخودآگاه و آزاد از عقلانیت بزرگسالانه، چون کودکی با جهان پیش رو صلحی پایدار و ساده را پیش گیرد و در روند آن از رازی پرده بردارد: رمز جاودانگی در همین جدی گرفتن بازی بزرگ در مقام هنر است.
