نقاشی‌های همایون سلیمی، آثاری آرام، باوقار و دوستانه هستند که در کنار تکنیک غنی، مخاطب را به خود جذب می‌کنند. در ترکیب‌بندی‌های ساده و صمیمی وی، نوعی قرینگی در بی‌قرینگی به چشم می‌خورد که ره‌آورد دلبستگی‌های شرقی نقاش است.
سلیمی بن‌مایه آثارش را از برقراری ارتباطی ظریف میان معماری، نگارگری، نقوش سفال، خوشنویسی، شعر و موسیقی الهام می‌گیرد. در واقع نقش‌مایه‌های تجسم یافته در نقاشی‌های او بر نمادهای کهن استوار شده‌اند؛ چه در اشکال هندسی مربع‌گونه، چه دایره و چه مانند تصویر مقابل در گل‌های پنج‌پر.
دوری از وطن در سال‌های تحصیل در فرانسه، نوعی از نوستالژی بومی را در ذهن سلیمی شکل داده که امروز، گواه بر «بودن» است. حضور زندگی و حیات و پرهیز از هر نوع خشونت، روح را به دنیایی آزاد و رها فرامی‌خواند که با رنگ‌هایی سبک و صمیمی، الهام گرفته شده از غنای نگارگری، تزیین شده‌اند و این چنین میل به سادگی و هارمونی، زیبایی آثار را دوچندان می‌کند.
تکنیک شخصی سلیمی نیز دل در گرو نگاه عارفانه شرقی دارد؛ رنگ بر روی رنگ، لایه لایه قرار گرفته و سپس ساییده می‌شود؛ و در این سایش است که هویت پنهان رنگ، آشکار می‌گردد.
نقاشی حاضر، از مجموعه‌ای با عنوان «بیا تاگل برافشانیم» است که در آن چهار گل پنج‌پر، کلیت تابلو را شکل می‌دهد. نماد گل، دعوت به تأمل است که با دوازده دایره برجسته در چهار ردیف سه‌تایی، نوعی از ضرباهنگ موسیقی ایرانی را شکل می‌دهد. رنگ فیروزه‌ای که یادآور کاشیکاری‌های ایرانی است، بر زمینه‌ای از رنگ درخشان زرد-نارنجی می‌نشیند و در کنار خطوط پتینه‌کاری شده از قرمز و لاجوردی، جان می‌گیرد. یکی دیگر از عناصر قابل توجه در اثر حاضر، دو مستطیل فیروزه‌ای، در پایین و گوشه کادر است که به دلیل نقطه برجسته بر روی خود، یادآور نوعی از کلون درهای قدیمی است. نقاش، مخاطب را فرامی‌خواند تا از این در گذر کرده و به دنیای ساده و الهام‌بخش هنرمند وارد شود و دمی از دنیای خاکستری «امروز» به عالم «دیروز» پناه ببرد.
