نقاشی پیش رو از آثار بدیع و شاخص حسین کاظمی، از مجموعه نقاش یهای
گل و سنگ است. کاظمی به واسطه کنکاش در عرفان برآمده از تفکر ایرانی، در
عین تسلط به مبانی هنر مدرن، توانست آثاری را خلق کند که منحصربه فرد،
تحسی نبرانگیز و پر رمز و رازند. آثار او از نوعی نمادپردازی عرفانی بهره
م یبرند. دلبستگی به طبیعت، شاکله اصلی اندیشه کاظمی است که تا مرز
انتزاع پیش م یرود. نقاشی های کاظمی سیر تحولی از هنر فیگوراتیو تا
نقاشی های کاملاً تجریدی را پیموده و در این مسیر، به تدریج ب یپیرایه تر،
نا بتر و خالص تر شده اند. سکوت و تأمل نقاش که در رفتار و منش او نیز
وجود داشت، در راه سلوک ذهن، شکفته م یشود، تکامل می یابد و در
نهایت پرده نقاشی را رقم م یزند.
هنر کاظمی، خالی از هر پرگویی، اضافات تزیینی و پیرای هبندی است. بوم
روشن با چند فرم خلاصه شده، بیانگر تمامی آن چیزی است که نقاش سودای
آن را در سر دارد. در اثر بافت خشن میانه بوم در تضاد با زمینه وسیع تخت و
نرم اثر با استفاده از رنگمای ههای آبی و بنفش کامل م یشود. شاخصه بعدی در
نقاشی کاظمی، زمان است. بو مهای وی تجسمی از زمانِ ب یزمان و لامکان در
سپیده دم پیدایش است. زمینه اثر، به رنگ آبی روشن، گویای عالم نخستینی
است که نقش هستی به نرمی بر آن م ینشیند. استفاده جسورانه از بافت در
این تابلو نشانگر غوغای درون است. بازی هوشمندانه سطوح پربافت با رنگ
روشن در اثر وی همچون اثر حاضر گویای چیر هدستی نقاش است. خطوط
محکم و جسورانه آبی بر پایین تابلو، م یتواند نمادی از رویش باشد.
نقاش یهای انتزاعی کاظمی، شناخت هشد هترین آثار و شناسنامه کاری این
هنرمند نام آشنا در عرص ههای جهانی است و همین امر تابلوی پیش رو را از
اهمیتی دوچندان برخوردار م یکند. حسین کاظمی که برنده مدال طلای اولین
و دومین بینال تهران است، در طول عمر خود آثاری ارزشمند و با اهمیت خلق
کرد که امروزه زین تبخش موز ههای داخل و خارج از کشورند.
