55   حسین محجوبی (1309)

حسین محجوبی را با تصویر درختان بالنده، اسب‌های آزاد و یله در طبیعت و سقف‌های سفال‌پوش شمال ایران می‌شناسند. او با ساده کردن طبیعت و تماشای منظری که دیگران به سادگی از کنار آن می‌گذرند، جهانی را می‌سازد که از آنِ خود اوست. محجوبی از جمله منظره‌پردازان در نقاشی مدرن ایران است که حتی آن زمان که چشم‌اندازی غیر ایرانی را می‌سازد، باز امضای خودش را داشته و یادآور زادگاه او، گیلان است. آیدین آغداشلو درباره او می‌نویسد: «هر بار که آن درختان موازی باریک و ظریفی را که آسمان ابری را هاشور زده‌اند و هاشورهای اریب سفال‌های سرخ پشت‌بام‌ها و اسبان رها را می‌بینیم، یاد محجوبی در ذهنمان تازه می‌شود. جهان تصویری او از راهی سهل و ممتنع ساخته می‌شود؛ او با انتخاب رنگ‌های رقیق و قلم‌گذاری ماهرانه خود، فضایی را بازسازی می‌کند که مطبوع و ملایم بوده و در عین حال توانای القای غم غربت و اشتیاق ارجاع به خاطره‌های بلافاصله، مکان‌های دوردست و شریف و زیبا است».
محجوبی همواره در نوشته‌ها و گفته‌هایش تأکید کرده که هدف از پرداختن به آن همه زیبایی و سبزی و طبیعت، یادآوری این نکته است که انسان چگونه به نحوی سیری‌ناپذیر در پی تخریب کره زمین بوده است. او نگران از دست رفتن طبیعت است. محجوبی می‌گوید: «چند مسئله مدام ذهن مرا به خود مشغول كرده است. يكي جنگ و جدل بين انسان‌ها و ويراني‌هايي است كه از پي آن به وجود مي‌آيد، دیگر ماشين و زندگي ماشيني است كه چيزهاي مفيدي به بشر بخشيده، اما در عوض با دور كردنش از طبيعت، آرامش و آسايش را از او گرفته و وي را دچار بحران‌هاي روحي شديد كرده است. نكته ديگر نقش انسان در تخريب طبيعت و نابودي برخي از گونه‌هاي گياهي يا جانوري بر روي زمين است در حالي‌كه آن‌ها هم از حقي برابر با انسان براي زندگي در زمين برخوردار هستند. زباله‌هايي كه بشر توليد مي‌كند، برخلاف زباله‌هاي طبيعي كه به راحتي جذب زمين مي‌شوند، به عامل مهم و تهديد‌كننده‌اي براي زندگي و حيات در روي زمين تبديل شده است».
نقاشی‌های محجوبی اما صرفاً بازنمایی طبیعت نیستند. او چون یک نقاش انتزاع‌گرا، به عناصری چون فضا، ریتم و حرکت اهمیت می‌دهد و گویی درخت‌های سپیدار سر به فلک کشیده و اسب‌ها و خانه‌ها، تنها بهانه‌ای برای به سامان رساندن این عناصر بصری هستند، چنانچه در اثر حاضر نیز، خطوط کشیده سپیدارها و دایره‌های دیگر درختان و خط افق، به درستی در کادر نشسته‌اند.
ظرافت خطوط درختان و قلمگیری‌های نرم و سیال اسبان، یادآور نگارگری ایرانی هستند. محجوبی در زبانی امروزی، اسلوب پردازهای خطی و نقطه‌ای مکاتب مختلف نگارگری ایرانی را به نقاشی خود می‌آورد.