لیلی متین‌دفتری در دوره‌ای با فاصله گرفتن از آثار فیگوراتیو خود، طراحی و نقاشی از نقوش گیاهی را تجربه کرده است؛ البته با کمی تفاوت در سبک و سیاقی که از او در نقاشی‌های فیگوراتیوش سراغ داریم. وجه مشترک هر دو دوره، نگاهی کمینه‌گرا، خلاصه و فارغ از حشو و زواید است؛ اما در دوره نقوش گیاهی، با پرهیز از کاربست رنگ‌های تخت و جوهری همیشگی، تونالیته‌هایی هر چند اندک را به کار خود وارد می‌کند. به نظر می‌رسد که نقاش در این دوره، مایل است تا نگاه بصری مدرن خود را در ساخت شیوه‌ای منحصر به فرد بیازماید. شیوه‌ای که در سایر مدرنیست‌های ایرانی کمتر سراغ داریم.
با این‌که آثار کمی از وی به یادگار مانده است، اما بايد متین‌دفتری را در کنار دو بانوی مدرنیست دیگر، یعنی شکوه ریاضی و بهجت صدر، از شاخص‌ترین زنان مدرنیست ایران از نسل اول دانست. گزیده‌کار بودن، پرهیز از مصاحبه و حضور رسانه‌ای، و شاید نسبتی که با محمد مصدق دارد، تشخصی استثنایی به متین‌دفتری و آثارش بخشیده است؛ به طوری که داشتن اثری از او در یک مجموعه، ارزش قابل توجهی را موجب می‌شود. همان‌طور که در این اثر نیز دیده می‌شود، نگاه او به سوژه، مستقیم، قاطع و موجز است. باز هم مانند کارهای دوره فیگوراتیو، در اینجا نیز نقاشی بسیار متکی بر فرم است. در حالی که در طیف گسترده‌ای از آثار متین‌دفتری، گرایش به پاپ آرت مشهود است، او در نمونه پیش‌رو، با نگاهی ساختارشکن، شکل و شمایل آشنایی از طبیعت بی‌جان ایرانی را تداعی می‌کند؛ با سبکی مدرن، و ارايه چند لتی که تأثیرگذاری بصری بیشتری را موجب گشته است.
