صادق تبریزی
صادق تبریزی دانش‌آموخته هنرکده هنرهای تزیینی و یکی از هنرمندان تأثیرگذار در جنبش سقاخانه بود. او در آغاز علاوه بر نقاشی ایرانی، در زمینه سفال و سرامیک نیز فعالیت داشت و بسیاری از خط‌نگاره‌هایش را نخستین بار روی قطعات سرامیک در کارگاه سرامیک‌سازی اداره هنرهای زیبا (۱۳۳۸) اجرا کرد. در ادامه، تجربیات متفاوتی با تکنیک کولاژ و با استفاده از انواع قطعات تزیینی و ترکیب آن‌ها با نقوش ایرانی، فیگورهای مینیاتوری و رنگ‌های زنده داشت.
با آغاز دهه 1350 سبک کاری تبریزی تثبیت شد و او با اغراق در ابعاد آدم‌ها و جانوران، برخلاف مینیاتورهای ظریف نسخه‌های مصور کهن، به روایتی تازه از همنشینی خط و رنگ در گستره بوم و نوآوری در نقاشی رسید و همین امر او را از خیل نقاشان مینیاتوریست سنت‌گرای هم‌عصرش جدا کرد.
آثار صادق تبریزی به نوعی بازخوانی تصویری نگارگری ایرانی در روایتی منحصر به‌فرد محسوب می‌شوند؛ روایتی تازه از همنشینی و ترکیب خوشنویسی و نقوش سنتی در گستره بوم که جلوه‌ای دیگر از سنت نقاشی ایرانی در بستر هنر معاصر را به نمایش می‌گذارند.
در اثر حاضر ترکیب‌بندی متمرکز و در عین‌حال پر جزییات اثر وحدتی یکپارچه به آن بخشیده، گویی تمام عناصر بصری در کنار هم روایتگر یک کل منسجم هستند. به کارگیری سوره حمد به خط ثلث بر روی هاله پشت سر فیگورها، حالت قراردادی فیگورهای سوار بر اسب که وام گرفته از نگارگری ایرانی هستند، در ترکیب با فرم‌های اغراق‌شده هندسی و رنگ‌بندی مدرن و همچنین به کارگیری فرمالیستی خوشنویسی در متن اثر، تلفیق سنت و مدرنیته را به نمایش می‌گذارد. استفاده از رنگ‌های تخت، زنده و درخشان، شادابی اثر را فزونی بخشیده و با تأکید بر رنگ آبی، فضای عاشقانه و تغزلی اثر دو چندان شده است.
