بررسی دوره‌های کاری سیراک ملکونیان، نشان می‌دهد که نقاش بیش از اینکه دل در گرو رنگ داشته باشد، در تلاشی مداوم در شناخت فرم، ترکیب و هندسه آثار خود است. او در این اثر نیز با چشم‌پوشی از تنوع رنگی، بار دیگر نگاه دقیق خود را به ترکیب‌بندی و همنشانی اشکال هندسی و نیز عنصر تأثیرگذار خط، آشکار می‌کند.
سیراک جز دوره‌ای کوتاه در جوانی، کمتر به سراغ فیگوراتیسم انسانی رفته است. او شیفته طبیعت است، اما نه آن طبیعت آشنایی که در آثار مدرنیست‌هایی چون سهراب سپهری، بهجت صدر یا ابوالقاسم سعیدی دیده می‌شود. طبیعت تصویر شده در آثار وي، بیشتر نمودی عرفانی و شهودی از زمین دارد، از عناصر زمین و مفاهیم متعالی دیگری که بیننده را به جایی ناشناخته و مقدس رهنمون می‌کند. این اثر گرچه در نگاه اول نمایی از تنه درختان را تداعی می‌کنند، اما همچنان در ادامه جست‌وجوهای فرم و هندسه ملکونیان قرار می‌گیرد. تابلو به صورت دو لته با ابعادی متفاوت ارایه شده است که علاوه بر پیوستگی و ارتباط با یکدیگر، هرکدام می‌تواند در حکم اثری واحد مورد ارزیابی قرار گیرد. ساختار کشیده و امتداد یافته دو تابلو در کنار هم، نگاه بیننده را از افقی به افق دیگر می‌کشاند که در تضاد با حرکت عمودی خطوط است. بیینده گویی در برابر چشم‌انداز وسیعی قرار گرفته که تمایل به رشد و بالندگی دارد.
