نقاشی‌های احمد امین‌نظر، بیان ناب نقاشانه‌ای است که در نگرشی خودبسنده و بیانگر رشد می‌کند. او که دست‌پرورده استادانی چون هانیبال الخاص و محسن وزیری‌مقدم است به واسطه زندگی و تحصیل در آلمان با گرایش‌های نئواکسپرسیونیستی غرب آشنا شد و سپس با تعمق در بافتار و جوهره هنر تمدن‌هایی چون هند، چین، ژاپن و خصوصاً ایران همبستگی تازه‌ای از نگرشی مدرن با حساسیت شرقی را در آثار خود ایجاد کرد.
امین‌نظر را با نقاشی‌هایی با مضامین اسطوره‌ای و یا برگرفته از نگارگری ایران می‌شناسند که در آن‌ها به کنکاش در خصلت‌های انسانی در بیانی استعاری می‌پردازد. گروه دیگری از نقاشی‌های او طبیعت‌بیجان‌ها هستند که اغلب در میانه دهه 1380 کار شده‌اند. نقاش با تصویر کردن این فرم‌های طبیعی و ارگانیک راه را بر درام‌های بصری و عناصر ادبی می‌بندد و به قول علی‌اصغر قره‌باغی، منتقد هنری: «پرده خود را یکسره به شکل مراسم آیینی نیایش رنگ درمی‌آورد». ژانر طبیعت‌بیجان در نقاشی غربی سابقه‌ای چند صد ساله دارد اما در نقاشی ایرانی تا پیش از عصر قاجار به صورت ژانری مستقل مطرح نبود. از میان نقاشان مدرنیست ایرانی گروهی به این مضمون در قالب بیانگری ادبی و استعاری توجه کرده‌اند. امین‌نظر در نقاشی حاضر نشان می‌دهد که به‌خوبی به ابزار و رنگماده اکریلیک مسلط است و با ایجاد فضایی پویا و تأثیرگذار از رنگ و نور و سایه بیننده را درگیر تصویر می‌کند.
در اثر حاضر مضمون نقاشی ساده است. کاسه‌ای و انجیرهایی که گویی بدون هیچ چیدمان مشخصی در آن و بر روی دو تکه پارچه رها شده‌اند، اما عنصر دراماتیک صحنه شمع کوچکی است که در گوشه کادر قرار دارد و گویی شعله آن آتشی به جان همه تصویر انداخته است. قره‌باغی می‌نویسد: «[او] میوه‌هایی را تصویر می‌کند که انگار در مراسمی آیینی پیرامون شمعی روشن گردآمده‌اند و اورادی ناشناخته را در گوش هم نجوا می‌کنند».
