آثار روحبخش را می‌توان پلی میان شیوه نقاشی سقاخانه و اسلوب هنر انتزاعی – از شرق باستانی تا غرب مدرن- قلمداد کرد. تجربه او از هنر سنتی و اصیل ایرانی، به کارهای انتزاعی وی نیز رنگ‌وبوی ایرانی می‌بخشد. به عقیده او رسیدن به نوعی زیبایی که از نظر تکنیک و هماهنگی با تحولات سبکی تا آن حد موفق باشد و بتواند بیننده امروزی را اینچنین برانگیخته کند، می‌تواند آفرینش هنری باشد. شاید چیزی که او را از دیگر هنرمندان هم‌دوره‌اش متمایز می‌کند، جسارت او در تأثیرپذیری از همه چیز و همه کس و مغلوب نشدن در عین پختگی است.
جعفر روحبخش در جوانی از شاگردان حسین بهزاد بود و آشنایی‌اش با هنر سنتی ایران و نگارگری تأثیر بسزایی بر فعالیت‌های هنری او در تمام دوران عمرش گذاشت. در اوایل دهه ٥٠ برای تکمیل تجربیات هنری‌اش به فرانسه رفت و در آنجا نیز آثارش مورد استقبال بسیاری از هنرمندان قرار گرفت. وی در این سفر با آثار هنرمندان بزرگی چون خوان میرو، مارک شاگال و ژرژ براک آشنا شد و به کارهایی چون حجاری، چاپ دستی و گراورسازی نیز پرداخت.
اثر حاضر در زمان پختگی هنرمند و همان هنگام که با آثار تزیینی‌اش منسوب به «سقاخانه» شناخته می‌شود کار شده است. برخی معتقدند سقاخانه‌ای بودن آثار روحبخش ناشی از استفاده او از خطوط و نقشمایه‌های ظریفی است که به خلاقانه‌ترین شیوه ممکن آن‌ها را به نقاشی تبدیل می‌کرد و بر بوم می‌نشاند. با این حال اثر حاضر تجربه‌ای کاملاً متفاوت با دیگر آثار روحبخش است. در اثر حاضر توجه ویژه به متریال و ایجاد بافتی ضخیم بر بوم نقاشی، تجربه‌ای است که روحبخش به ندرت در آثارش به کار می‌گرفت. رنگ‌های زرد و قهوه‌ای و سبز با حرکت‌های مواج و منظم برخوردی با فاصله، با هنرهای ایرانی است و اثر را به یک نقاشی کاملاً انتزاعی بیشتر نزدیک می‌کند.
روحبخش با استفاده از رنگ‌های یکدست و خنثی در کارهایش توانست به نقشه‌های عجیبی دست یابد. او نقش را از متن اثر در می‌آورد و حجمی قابل لمس به آن می‌دهد و از دل همین برجستگی و تیرگی و روشنی است که هستی و نیستی در فضای مثبت و منفی اثر جریان می‌یابد و از دل پیچ‌وتاب‌ها با مخاطب سخن می‌گوید.
آثار جعفر روحبخش بارها در حراج‌های بین‌المللی و به‌ویژه حراج کریستیز دوبی ارایه و به فروش رسیده و جایگاهی مهم در مارکت هنر ایران را کسب کرده‌اند.
