جواد نوبهار که برآمده از آموزه‌های هنرستان هنرهای زیبای میرک است، بعدتر با تحصیل در دانشگاه هنر و بهره‌گیری از تعالیم استادانی چون محمدابراهیم جعفری، توجه ویژه‌ای به فرهنگ ایرانی و سنت تصویری آن و یافتن راه‌هایی برای انطباق‌شان با اصول مدرنیسم داشته است. او که ابتدا تصاویری از فرهنگ و هنر تركمنان را ترسیم می‌کرد، در دوره‌ای به موضوع شبانان و گله‌ها روی آورد. در آثار متأخرش، با رجعت به نگارگری ایرانی، فیگورهای سنتی به ویژه سوارکاران را در فضایی نامتعارف قرار می‌دهد. در اثر حاضر همین سوارکاران که در صحنه‌‌های آشنای شکارگاه تصویر می‌شوند، در مقابل کوهی از میوه‌ها قرار گرفته‌اند. کوچکی سوارکاران در قیاس با ابعاد میوه‌ها، تضادی را در نقاشی سبب شده و فضایی غیرواقعی و سوررئال پدید آمده است. ساده‌سازی شكل‌ها و رنگ‌های ملایم در تركیب‌بندی، سبب می‌شود این صحنه عجیب در نگاه اول واقعی و عادی به نظر برسد.
