صادق تبریزی دانش‌آموخته هنرکده هنرهای تزیینی و یکی از هنرمندان تأثیرگذار در جنبش سقاخانه بود. او در آغاز علاوه بر نقاشی ایرانی، در زمینه سفال و سرامیک نیز فعالیت داشت و بسیاری از خط‌نگاره‌هایش را نخستین بار روی قطعات سرامیک در کارگاه سرامیک‌سازی اداره هنرهای زیبا (۱۳۳۸) اجرا کرد. در ادامه، تجربیات متفاوتی با تکنیک کولاژ و با استفاده از انواع قطعات تزیینی و ترکیب آن‌ها با نقوش ایرانی، فیگورهای مینیاتوری و رنگ‌های زنده داشت. نخستین بار آثار وی در انجمن ایران و امریکا نمایش داده شدند، هرچند پس از شرکت در بینال‌های تهران (۴۵-۱۳۴۱) تبریزی بیش از پیش به استفاده از عناصر نوشتاری و فرم‌های خوشنویسی ایرانی روی آورد و در ادامه این خطوط را در ترکیبی چشم‌نواز و شاعرانه با سنت نگارگری با نیم‌نگاهی به نقاشی‌های قهوه‌خانه ادغام کرد.
نقاشی پیش‌رو از آثار متأخر صادق تبریزی است که به واسطه عینیت‌بخشی به تمامی اصول تصویری جنبش سقاخانه علاوه بر کیفیت جذاب بصری از ارزش تاریخ هنری نیز برخوردار است. نقاشی‌های فیگوراتیو تبریزی از شناخته‌شده‌ترین و مشهورترین نمونه‌های کاری این هنرمند هستند. استفاده از رنگ طلایی درخشان، در کنار نارنجی، قرمز، سفید، سیاه و آبی لاجوردی، بهره‌گیری از عناصر هندسی، وفور موتیف‌های تزیینی، پیکره‌بندی انسان و اسب در شکلی آرمانی، بهره‌ای است که تبریزی از سال‌ها ممارست در مشق نگارگری و نقاشی قهوه‌خانه‌ای از استادانی چون حسین بهزاد، حسین الطافی، محمدعلی زاویه، عباس بلوکی‌فر و… گرفته است. همچنین خلق آثار خوشنویسی بر بشقاب‌های سرامیکی و روند لعابکاری و رنگ‌های درخشان مینایی عرصه دیگری از هنر ایرانی است که در پرده‌های نقاشی تبریزی نمودی نو، تازه و جذاب می‌یابند.
در نقاشی پیش‌رو، نوشتن کلامی با خط ثلث در هاله خورشیدگون دور سر پیکره‌های انسانی و بخش‌های دیگری از اثر سبب شده نقاشی از فضای بازنمایی طبیعی فاصله گرفته به نشانه‌های شناخته‌شده جنبش سقاخانه و هنر نوسنت‌گرا نزدیک شود. دو فیگور، سوار بر مرکبی راهوار، با صلابتی ستودنی در میانه تصویر ایستاده‌اند. استفاده از رنگ متضاد سیاه و سفید اسبان، در کنار قرینه‌نمایی فرمی لباس و چهره، حسی از برابری دو کاراکتر را در ذهن ایجاد می‌کند. کل اثر کمپوزیسیونی پایدار و استوار از خطوط و سطوح هندسی دارد.
