ناصر عصار در جوانی، در کنار سهراب سپهری جذب جریان روشنفکری در ایران شد که ریشه‌های آن متأثر از فرهنگ و باورهای خاور دور (هند و چین) بود. در بیست‌وچهار سالگی زمانی که ایران را برای همیشه ترک کرد، در شیوه کارش به ذهنیت سه نقاش هم‌عصرش یعنی سهراب سپهری، منوچهر یکتایی و ابوالقاسم سعیدی بیش از همه نزدیک بود، اما تفاوت اصلی او با این سه هنرمند و به‌خصوص سپهری نوع نگاه عصار بود. آنچنان‌که بعدها و برخلاف سپهری که در مسیر کنکاش از شرق به شرق سفر می‌کرد، عصار از چشم‌انداز غرب به شرق رسید.
در اثر حاضر عصار در پی ایجاد یک نوع بافت و تونالیته چندلایه در نمایش غروب است، با رنگ‌هایی درخشان – اما نه شاد – بلکه بیشتر شگرف، که از دل سنت نگارگری هند و ایران سرچشمه می‌گیرد. در پایین تابلو استفاده از رنگ‌روغنی همچون انفجاری از نور و به مثابه استفاده خوشنویسی با مرکب است که سلیقه زیبایی‌شناسانه چینی در آن موج می‌زند. طیف رنگ‌ها و تقسیم ساده تصویر به سه نوار و ضربه‌قلم‌های نقاش با اجرایی سریع و شاعرانه کاملاً متأثر از کیفیات منظره غروبی است که عصار در مقابلش به نظاره ایستاده است. او با جادوی رنگ‌آمیزی آسمان را به زمین پیوند زده است.
اثر حاضر متعلق به دورانی است که هنرمند نزدیک به دوسال در لندن اقامت داشت و در آن‌جا نقاشی می‌کرد. ماحصل این دوران نمایشگاهی بود در تالار «آپرگروونر»[1] شهر لندن که منتقد برجسته م. سالیوان در مقدمه‌ای که برای آن نوشت، نگاهی دقیق و موشکافانه به هنر ناصر عصار انداخته: «عصار در حس آمیزش خود با جهان طبیعی و در طرز برخورد و تلقی‌اش با فضای پیرامون وجه اشتراکی با نقاشان چینی دارد، ولی شیوه رنگ‌گذاری‌اش برخلاف روش نقاشان چینی و به نوبه خود عمیق و پاسخگوست؛ چرا که کلید عاطفی هر تصویر را به دست می‌دهد».
[1] . Upper Grosvenor
