تصاویر دوبعدی تناولی از همان جنس مجسمه‌ها و اشکال سه‌بعدی و با همان قوت و دقت است. او که همراه با حسین زنده‌رودی از بنیانگذاران نقاشی سقاخانه به عنوان اصلی‌ترین جنبش مدرنیستی هنر ایرانی است، توانسته به سبکی ویژه در طراحی دست یابد که امکان بیانگری را در هر متریال هنری، اعم از سرامیک، برنز، فایبر گلاس، بافته‌های گبه و فرش، نقاشی و پرینت به او می‌دهد.
در اثر پیش رو 124 پیکره در هشت ردیف چیده شده‌اند. اثر «آخرین شاعر ایران» نام دارد که شاید کنایه‌ای به وجود خود هنرمند است. تناولی در خلق آثارش دلبستگی کاملی به مفاهیم اساطیری و ادبی ایرانی دارد و تلاش می‌کند با ارجاع به روح هنر ایران در ادوار کهن، هویت ایرانی را در زمینه‌ای مدرن و امروزی بازنمایی کند. از این‌رو خود را فرهاد کوه‌کن امروز ایران می‌داند؛ هنرمندی که عشق را در سخت‌ترین قالب‌ها شکل می‌بخشد و ماندگار می‌کند. در هنر تناولی هر چیز نمادی معناشناسانه می‌یابد؛ پرنده، شاعر، عشاق، شیرین و فرهاد، شیرها، دستان، قفل‌ها، درها، دیوارها و هیچ‌ها هر کدام به مفهومی نمادگرایانه در فرهنگ کهن بوم ایران ارجاع می‌دهند و می‌توان پیشینه هر کدام را در ادبیات عرفانی و اشعار غنایی ادب پارسی بازجست.
هنرمند در این اثر از طراحی‌‌های مختلف خود در زمینه‌های موضوعی مانند شیر، پرنده، مادر و کودک و عشاق و هیچ استفاده کرده و طرح‌هایی ساده و هندسی را در کنار هم چیدمان کرده که هر کدام می‌تواند ترجمه بصری یک مفهوم اساطیری و یا عرفانی باشد. بسیاری از این تصاویر کوچک، قبل یا بعد از خلق این اثر، با متریال‌های گوناگون توسط هنرمند بازاجرا شده و گاهی در پیکره‌های بزرگ برنزی و یا سرامیکی ساخته و پرداخته شده‌اند. نقاش از چاپ پنج‌رنگ سیلک در اثرش استفاده کرده: رنگ آبی در دو تونالیته لاجوردی و فیروزه‌ای، رنگ سبز در دو تونالیته روشن و تیره و رنگ قهوه‌ای سوخته که احتمالاً از ترکیب رنگ‌ها با تونالیته قرمز است. ریتم تکرارشونده به واسطه تنوع در هر طراحی پیکره، یادآور تنوع فرم و معنا در هنرهای کهن ایرانی است که در عین یکدست بودن هیچ‌گاه تکرار کامل نمی‌شوند و تنوع را در تغییرات ظریف ایجاد می‌کنند. استفاده از بستر مقوای نقره‌ای رنگ، بر جلوه فام‌های رنگی افزوده و انعکاسی شفاف‌تر را موجب شده که از رویکردهای پاپ‌آرت نشأت می‌گیرد.
