کریم نصر، کششی مقاومت‌ناپذیر به سوی اشیاء، انسان‌ها و رفتارهایشان دارد. او به روابط انسان‌ها و اشیایی می‌پردازد که سیال، به‌هم‌ریخته و نفوذکننده است. در بسیاری از آثارش، نقاش با رجوع به تاریخ نقاشی غرب و برگزیدن عناصری از نقاشی کلاسیک، طرح‌های خود را بر پس‌زمینه‌ای با سطوح تخت، درخشان و مدرن قرار می‌دهد و گفت‌وگویی بین گذشته و حال برقرار می‌سازد.
اثر حاضر با عنوان «از شالیزار» گزارشی است از امیدها، رنج‌ها و ناگواری‌های مردمی از چهارگوشه جهان که موجودیتشان به زمین و آب و آسمان پیوند خورده است. گزارشی که ویژگی‌های تاریخی و جغرافیایی را حذف می‌کند تا پیوند فرازمانی و فرامکانی انسان و طبیعت را نمایان سازد. اشاره به آثار برجسته تاریخ هنر با موضوعی مشابه از هنرمندانی چون ژان فرانسوا می‌یه، فرانسیسکو گویا و پیتر بروگل در کنار زنی از شالیکاران شمال ایران به منظور تأکید بر این پیوند انسانی است.
