گارنیک در هاکوپیان به دنبال جست‌وجو در مفاهیم مختلف مدرنیسم در هنر بود. در نوجوانی از هنر غرب تأثیر بسیار پذیرفت و پس از سفرهایی به مناطق مختلف اروپا و آسیا، مسیر دیگری را در پیش گرفت. گارنیک از سنت‌های تصویری هنر مدرن اوایل قرن بیستم برای خلق آثارش بسیار بهره برده است. او از نخستین هنرمندان ایرانی بود که در اواخر دهه چهل و دهه پنجاه از امکانات ماده سیمان برای نقاشی‌هایش استفاده کرد. طبیعت‌بیجان‌های او در واقعیت صحنه‌آرایی نشده‌اند، بلکه از تخیل نقاش بر سطح بوم پدید آمده‌اند. اثر حاضر مربوط به دوره‌ای است که گارنیک با الهام از آثار پیکاسو و کوبیست‌ها به خلق آثاری متأثر از هنر مدرن غربی پرداخته است. در این آثار عنصر خط از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. خطوط کناره‌نمای تیره و ضخیم، قرارگیری رنگ‌های درخشان در کنار خاکستری‌های رنگین خنثی، اغراق در فرم اشیا و ساده‌سازی و کمپوزیسیون نقاشی شکلی از فضاسازی هندسی کوبیستی را داراست، این تأکید و تعمد را می‌توان با تصویر یک نقاشی کوبیستی در پسزمینه مشاهده کرد. در نقاشی حاضر نور تبدیل به رنگ می‌شود و متریال سیمان برای ایجاد بافت و حجم مورد استفاده قرار می‌گیرد. او از ماده سفت و سختی چون سیمان در پرداختن به جزییات بهره می‌جوید و به این ترتیب به بیانی منحصر به‌فرد دست می‌یابد.
