Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in posts
Filter by Categories
آذر 1402
بهمن 1402
تصویری
تیر 1396
تیر 1397
تیر 1398
تیر 1401
تیر 1402
خبر و رسانه
دی 1395
دی 1396
دی 1397
دی 1398
دی 1399
دی 1400
حراج هنر مدرن و معاصر ایران - دی 1399

91   آیدین آغداشلو (متولد 1319)

فهرست آثار

اطلاعات اثر

عنوان اثر : خوشنویسی ساقط

امضاء: «آیدین آغداشلو 1388» (پایین چپ)
گواش روی مقوا
57×75 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1388

برآورد قیمت

6000 - 4000 میلیون ریال

قیمت فروش

قیمت فروش : 6,000,000,000 ریال

درباره اثر

آیدین آغداشلو با وجود آن‌که کارش را از دهه چهل و همزمان با شکل‌گیری مدرنیسم ایرانی آغاز کرد، همواره نگاهش به گذشته تاریخ هنر بود تا اصرار بر مدرن بودن. او در نهایت به نقاشی مستقل بدل شد که بیان هنری‌ و نگاهش از درون تاریخ به خودش بوده تا از بیرون. به همین خاطر و در چند دهه اخیر نیز درونمایه‌های نقاشی‌های او در مسیری خودآموخته‌، تغییر چندانی نکرده است. حال‌آن‌که برایش فرصتی به‌جهت شناخت دقیق‌تر از جزییات و یافتن معنای خود و شکل‌دادن به آن نیز فراهم آورده است. نقاشی‌ّهایش به شکلی نمادین با تاریخ و میراث گذشته درهم می‌آمیزد، اما در عین حال می‌توان ریشه‌های مرگ‌اندیشی را نیز به وضوح در آن‌ها جست‌وجو کرد.

آغداشلو، پژوهشگر، مجموعه‌دار و منتقد هنری است. از همین رو روند تحولات تصویری در نقاشی‌هایش عقلایی و نمادگرایانه است و اصولاً مضامین آثارش بر دیدگاه‌های فلسفی استوار شده است. برای او نقاشی به مثابه گشودن دریچه‌ای به هزارتوی تاریک ‌پشت ذهن هنرمند است. قدیمی‌ترین وسوسه‌ ذهنی‌ او، همواره انهدام و مرگ بوده است، اما از سوی دیگر تأکید او بر مرگ‌اندیشی، خود نشانه‌‌ای از اهمیت داشتن لحظات زندگی است؛ بیانی متباین برای نقاش که در عین مرگ‌اندیشی، ستایشگر زندگی و لحظه‌هاست. این چنین است که آغداشلو، مابه‌ازای اندیشه‌ورزی خود در کار نقاشی را در میان  اشعار خیام جست‌وجو می‌کند: «این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف / می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش».

آغداشلو در مجموعه‌های خاطرات انهدام و مینیاتورهای مچاله شده، مقوله نابودی ارزش‌های هنری گذشته را دستمایه کار خویش قرار داده است. تلاش او در این مجموعه و اثر حاضر نوعی دادخواهی در برابر تاریخ هنر و فرهنگ ایران است. در این نقاشی تکه کاغذ مچاله‌شده نمادی از تاریخ طولانی و عمری است که بر فرهنگ و ملت ایرانیان گذشته است. بیان صریح و خلاصه‌شده او در این اثر، روایتی اندوهگین و مرثیه‌وار از دورانی سپری شده است؛ شکوائیه‌ای از هنرمندی معاصر، بر رفتاری به ناحق که به زعم او بر هنر‌های نگارگری، خوشنویسی و تذهیب ایرانی روا شده است.

اثر حاضر باوجود آن‌که آشکارا درباره مرگ هنر‌ کتاب‌آرایی و پایان سنت خوشنویسی و نگارگری است، تجلیلی از هستی آن‌ها نیز است. این‌جاست که انتخاب هوشمندانه شعر نوشته‌شده در اثر به خط نستعلیق در نظر بیننده دوباره معنا می‌یابد: «ما همه فانی و بقا بس ترا».