امیر معبد هنرمندی مفهوم‌گراست که از عرصه‌های مختلف هنری برای بیان ایده‌هایش استفاده کرده است. اثر پیش‌رو از مجموعه «در ستایش ابزار» تلاش دارد نسبت میان انسان، دست، ابزار و دست‌ساخته را تعریف کند و در کشاکش این بیانگری، برون‌رفت انسان از طبیعت و امر طبیعی را مورد نقد قرار دهد. اصولاً هوشمندی انسان، با ساخت ابزار ارتباط تنگاتنگ دارد و نشانگر نخستین جرقه‌های تفکر و تعقل، در انسان ابزارساز (هموهابیلیس) متجلی می‌شود. بین ابزار، تکنیک‌های استفاده و مهارت، ارتباطی ناگسستنی وجود دارد. از سوی دیگر سیر تکامل ابزارسازی به نحوی بوده که به کمک بشر بیاید و از سختی زندگی طبیعی بکاهد و آن را ساده‌تر کند، اما در این روند ابزار، آرام آرام به ماشین تغییر ماهیت داده تا جایی پیش می‌رود که موجودیتش غیرقابل انکار می‌شود. هوش مصنوعی و ربات‌های انسان‌نما در دنیای امروز، نمادی از همین دست‌ساخته‌های موجودیت یافته بشری هستند. چنین مفاهیمی در مجموعه «در ستایش ابزار» به سبک خاص و شخصی‌شده معبد و زبانی نمادگرایانه بازنمایی می‌شوند.
این اثر از از تعریف رایج نقاشی و مجسمه فراتر رفته و به چیدمانی از اشیا تبدیل شده است. اثر حاضر در نگاه اول یک تخته ساده برای نصب ابزار یک انسان فنی به نظر می‌رسد، اما در واقع همه این وسیله‌ها توسط هنرمند دوباره‌سازی شده است. یاداشت‌هایی نیمه‌خوانا در جای‌جای اثر همچون واگویه‌های آدمی است که در میان ابزارهای خودساخته‌اش اسیر شده است.
