نقاشی‌های بهجت صدر، مفهوم انتزاع را در خالص‌ترین حالت خود ارایه می‌کنند. او به تأثیر از بن‌مایه‌های فرمالیستی هنر مدرن، با فاصله گرفتن از طبیعت تلاش می‌کرد تمامی اصول کلاسیک هنر را کنار بگذارد و نقاشی را در ساحتی نو و نامتعارف بازمعنا کند. بدین جهت حتی در برخی آثار، در گزینش بستر نقاشی نیز از چوب یا رویه آلومینیوم استفاده کرد؛ تابلوی نقاشی را از سه‌پایه پایین کشید و بر روی بستر صاف زمین خوابانید؛ آن را با رنگ‌گذاری شروع و با جمع کردن رنگ پایان داد؛ قلم‌مو را کنار گذاشت و از کاردک استفاده کرد، پالت رنگی را برای هر تابلو تا حد ممکن محدود کرد و بدین طریق مرز تمامی بایدها و امور متعارف در شکل‌دهی هنر کلاسیک را شکست و نقاشی را در معنایی نو جانی دوباره بخشید.
شاید مهمترین خصوصیت نقاشی‌های بهجت صدر رنگ کردن و جمع کردن‌های مکرر رنگ از بستر نقاشی با استفاده از کاردک باشد؛ گویی رنگ برای نقاش، چیزی به مثابه گِل برای مجسمه‌ساز است. این رفتار در شکل‌بخشی به سطوح رنگی، در پخش کردن و جمع کردن‌های مکرر رنگ، سبب شده نقاشی‌های صدر در امتداد جنبش اکسپرسیونیسم انتراعی امریکایی تفسیر شود: هنری که در آن، چیزی بیشتر از تجسم تصویری صِرف اهمیت می‌یابد، و اثر به جز رنگ، سطح و فضا، در برگیرنده و بازتاب‌دهنده فعالیت هنرمند در ثبت حرکات بدنی در زمان خلق اثر نیز تلقی شود.
صدر در تابلوی پیش‌رو همه چیز را به حداقل ممکن کاهش داده است. اثر با تک‌رنگ آبی و با استفاده از تکنیک کاردک دندانه‌دار شکل گرفته است. سطوح موجدار و راه‌راه، فضاهای جداگانه‌ای را شکل داده که در عین جدا بودن از یکدیگر، به واسطه تکرار ریتم مواج، حسی هماهنگ و یگانه دارند. در واقع نقاش از ریتم تکرارشونده سطح خط‌دار برای شکل‌دهی به اثر استفاده کرده است. نوع قرارگیری این سطوح راه‌راه در کنار هم به واسطه رنگ آبی، گرچه حسی از امواج بیکران آب را تداعی می‌کند، اما به واسطه لایه‌لایه شدن‌های عمودی، از مفهوم متعارف موج و آب فاصله می‌گیرد. گویی عالمی ناشناخته از هفت لایه در ریتمی آرام و پراحساس، نوعی رقص موزون را شکل می‌بخشند. خطوط ضخیمی که سطوحی را پیدا و ناپیدا می‌کنند اما در نهایت، موجودیتی یکپارچه و متحد را تجسم می‌بخشند که آرام‌بخش و هارمونیک است.
