توکل اسماعیلی معروف به مش اسماعیل از خوش‌ذوق‌ترین هنرمندان خودآموخته ایرانی بود که بدون داشتن تحصیلات آکادمیک ذوق و استعداد ذاتی خویش را در ساخت مجسمه‌هایی با مضامین عامیانه به کار بست. وی در زمره نخستین هنرمندانی قرار گرفت که در مجسمه‌سازی آهن را جانشین گل و سنگ کردند و زیبایی‌شناسی مدرن را در آثار خود جلوه‌گر ساختند. وی مجسمه‌سازی را زمانی که مستخدم کارگاه مجسمه‌سازی دانشگاه تهران بود شروع کرد. همجواری با فضای هنری و در دسترس بودن مواد و ابزار باعث شد لطافت و ذوق هنری خود را در دل آهن‌پاره‌ها بیابد و با استفاده از دورریز آثار دانشجویان آثاری خلق کند که نگاه ظریف و هنرمندانه وی را به نمایش می‌گذارند. موضوع آثار مش اسماعیل متأثر از فضای زندگی و خاطرات و واکنش‌های وی به مسائل اجتماعی است. در دهه ۱۳۵۰ آثار او با استقبال زیادی روبه‌رو شد و مجموعه‌داران آثارش را خریداری می‌کردند، هم چنین آثارش در نمایشگاه‌های متعددی در گالری‌های ایران، ایتالیا، بلژیک، آلمان، انگلستان و ترکیه به نمایش درآمد.
در این میان شاخص‌ترین و خلاقانه‌ترین آثار وی را مجموعه بزها تشکیل می‌دهند. این آثار از لحاظ فرم با آنچه وی در دوران کودکی‌اش دیده بود تفاوت دارند. اغراق در فرم کلی پیکره‌ها و بیان موجز، آن‌ها را از طبیعت‌گرایی محض دور کرده و جلوه‌ای اکسپرسیو به آن‌ها بخشیده است. تجسم مش اسماعیل از پیکره‌ها ناشی از ارتباط ناخودآگاه او با هنر قدیمی ایران است. بزهای کوهی از کهن‌ترین دوران تاریخ تا به امروز موضوع آثار هنری واقع شده‌اند. بز کوهی نماد فرشته‌ای است که خداوند برای بقا و ادامه حیات نسل بشر فرستاد و نشانه آب و طلب باران است.
اثر حاضر نیز از همین مجموعه است و چنان که در هر دو فیگور – مادر و بچه – دیده می‌شود، هنرمند توانسته با کنار هم قرار دادن مفتول‌های آهنی حجم کلی پیکره‌ها را بسازد و با استفاده از بافت جوشکاری روی آن‌ها ریتمی موزون بیافریند که یکنواختی مفتول‌های عمودی را از بین برده و تنوعی هارمونیک ایجاد کرده است. این نحوه استفاده از خال‌جوش‌ها و القای بافت، از شیوه‌های منحصربه‌فرد آثار مش اسماعیل است که نه تنها مهارت وی در استفاده از ابزار را به نمایش می‌گذارد، بلکه نشانگر آگاهی از عناصر و ارزش‌های بصری همچون بافت، ریتم و تکرار است. بزهای دامن‌پوش وی از نگاه هنرمندانه‌ای حکایت می‌کند که در عین سادگی ظرافت‌ها را از قلم نینداخته و با شناخت توأمان فرم و متریال، زیبایی‌های طبیعی را در خود با رویکردی اکسپرسیو به نمایش گذاشته است. فرم هماهنگ شاخ و دم در هر فیگور و حجم متناسب سر، گوش و ریش با پیکره همگی حاکی از ذوق و مهارت این هنرمند هستند. برخورد طنازانه مش اسماعیل به این آثار جلوه‌ای نمادین بخشیده و آن‌ها را در ذهن مخاطب ماندگار می‌سازد.
