آثار جعفر روحبخش را باید با فضای رمزآمیز و شاعرانه‌ای دریافت که روح هنر ایرانی در آن حرف اول را می‌زند. او از آن دسته مدرنیست‌های ایرانی است که با شوقی سرشار از انتزاع، جهان زیسته خود را به تصویر می‌کشد. اثر پیش‌رو، همچون بسیاری از آثار روحبخش، به روایتی تصویری از تاریخ و فرهنگ ایران بدل گشته است.
نقاشی پیش‌رو تصویری آشنا از شیوه کاری روحبخش است با این تفاوت که تابلو از چهار لته یک‌اندازه تشکیل شده که در کمتر کاری از هنرمند دیده می‌شود. نقاش در ترکیبی نیمه‌انتزاعی و با بهره‌گیری از امکانات نقش‌های رنگین که شکل به‌خصوصی ندارند، تصویری انتزاعی اما به غایت ایرانی پدید آورده است. گویی بیینده در مقابل یک قالی، تذهیب یا بخشی از معماری ایرانی ایستاده است. گستره بوم با طیف رنگ‌های گرم و درخشان، نشان از شناخت دقیق هنرمند از هنرهای سنتی ایران و همچنین هنر انتزاعی غربی دارد. وی به ویژه با استفاده از رنگ طلایی در مرکز تابلو و خطوط ریز که یادآور کتیبه‌ها نیز می‌توانند باشند، تصویری از یک خورشید درخشان، ازلی و کهن را به نمایش می‌گذارد.
مهم‌ترین دستاورد هنری روحبخش، ناب‌گرایی در فرم و رسیدن به زبان شخصی در هنر انتزاعی و ساخت فضاهایی پرابهام و رمزآلود است. خط‌های پرجنب و جوش، با انبوهی از انرژی، هرلحظه از شکلی به شکلی در می‌آیند.
این اثر، نمونه تمام عیاری از آثار شاخص روحبخش است. او گستره‌ای منظم، زیبا و انتزاعی را برای چشمان مخاطب گسترده تا لختی بر آن آرام گیرد و آرامشی را در جهان پرآشوب امروز تجربه کند.
