جعفر روحبخش همچون بسیاری از نقاشان نوگرای ایران هنرمندی نوسنت‌گرا بود که به بازخوانی و بهره‌گیری هنر گذشته ایران پرداخت. او در طول چند دهه فعالیت بی‌وقفه هنری، همواره در پی ارائه تفسیری از انگاره‌های بومی و بازگشت به گذشته برای دستیابی به یک چارچوب تلفیقی و انطباقی نوین به ویژه در ساختار بصری هنرهای ایران بود. به همین جهت آثار فراوانی را مبتنی بر استمرار هنر بومی و با استفاده از پلان‌بندی و ازدحام لایه‌ها و لکه‌های رنگارنگ خلق کرد. همین موجب ایجاد عمق و فضاسازی خاصی در نقاشی‌هایش می‌شد. از اواخر دهه پنجاه، روحبخش در نقاشی‌هایش به زبانی کاملاً شخصی دست یافت و کم‌کم از نگاه سنتی فاصله گرفت و به تجربه‌های نو پرداخت.
اثر حاضر نمونه‌ای ممتاز از بازخوانی مفهوم همزیستی گزاره‌های آشنای سنتی و محلی ایران با رویکردی انتزاعی و مدرن است. مدرنیسمی که روحبخش در این‌جا در جست‌وجوی آن است، در امتداد سنت هنری شرق و بر اساس تفسیری خاص از فرمالیسم به وجود آمده است. تلاش هنرمند برای ساختن روایتی نمادین و در عین حال دکوراتیو از نگره تزئینی به خوبی در این اثر به ثمر نشسته است.
روحبخش در این تابلو بی‌آن‌که همچون برخی دیگر از آثارش به نشانه‌های تاریخی و فرهنگی مشخص یا نقشمایه‌های پرنده و گل بپردازد، با لایه‌های رنگی متعدد و نوع پلان‌بندی، تصویری پدید آورده که علاوه بر این‌که به انتزاع کامل رسیده، همچنین یادآور قالی‌ها، دستبافته‌ها و معماری ایرانی است. این احساس به ویژه با به‌کارگیری رنگمایه‌های خاکی و قهوه‌ای تشدید می‌شود. استفاده از رنگ طلایی با شعاع‌های درخشان، یادآور خورشیدی است که در بالای کادر جای گرفته است.
