مجسمه‌های حامد رشتیان همواره ملهم از سمبل‌هایی است که به چیزی در گذشته ارجاع می‌دهد؛ گاه در تجسم حیواناتی چون شیر، گاه در ترکیب انتزاعی با وجوه معماری و گاه در تلفیق فرم‌های انسانی با سطوح انتزاعی. این نگاه سمبولیستی سبب می‌شود در مواجهه با آثار رشتیان ذهن مخاطب همواره چیزی آشنا در پسِ رویه‌ای نو را بازشناسد که از تلفیقی هنرمندانه به دست آمده و یک کلِ منسجم را شکل بخشیده‌اند.
این بازگشت به دنیای کهن و استفاده از زبان نمادین، در اثر پیش‌رو با دستمایه قراردادن بازی شطرنج شکل گرفته است. مهره‌های شطرنج در دو رنگ سیاه و سفید ساخته شده و با نمادهایی از هنر ادوار کهن تلفیق شده‌اند. قطع بزرگ این مهره‌ها، عملِ بازی کردن با آن‌ها را ناممکن می‌کند، اما در عین حال با نزدیک شدن به آن‌ها گویی مخاطب را به بازی وامی‌دارد. در این‌جا برخلاف بازی شطرنج، مهره‌ها هستند که انسان را به حرکت ترغیب می‌کنند تا دور آن‌ها بگردد و برای دیدن وجوه مختلفشان بر صفحه حرکت کند. بدین طریق هر مهره فراخوانی است به بازی با مخاطب و این خوانش نو تلاشی است برای به چنگ آوردن عمیق‌ترین و پنهان‌ترین مفاهیمی که از بازی و سرگرمی‌های فکری از گذشته تا به امروز در جوامع انسانی وجود داشته است.
اثر پیش‌رو مهره اسب سیاه شطرنج است. هنرمند با به‌کارگیری رنگ طلایی در کنار سیاه، در عین حال که ابژه تصویری را تصنعی می‌کند، تلاش دارد وجهی اشرافی و سالارگونه به اثر ببخشد. ساختار بدن اسب در سر، با کلاهخود و تزیینات لگام به نحوی است که اسب را با طبقه سلحشوران پیوند می‌دهد. بخش بدن در حالت استوانه‌ای به انتزاع می‌رود و در عین حال با ایجاد فرورفتگی‌هایی طاقچه‌مانند، در دو وجه کناری، پشت و جلو، هفت خانه را برای حضور مجسمه‌های توتم‌مانند فراهم می‌کند. در فرورفتگی پشتی، حیوانی نشسته مجسم شده که به واسطه فرم انتزاعی خود، به مفهوم ثبات و عدم تحرک ارجاع می‌دهد. در تقابل با این ایستایی، در فرورفتگی بخش جلو مجسمه، اسبی در حال حرکت مجسم شده است. در سه فرورفتگی سمت راست، شیری با سر انسان، مرغی افسانه‌ای و انسانی اسب‌سوار ترسیم شده‌اند. در دو فرورفتگی سمت چپ، یک اسب و موجودی ارگانیک با بیانی انتزاعی قرار گرفته‌اند. فرم به‌کار رفته در این هفت مجسمه یادآور هنر ادوار گذشته ایران‌زمین است و به سفالینه‌های سیلک، پیکره‌های عیلامی، مفرغینه‌های لرستان، هنر عصر هخامنشی، طلسم‌های سلجوقی و حتی قفل‌های قاجاری ارجاع می‌دهد. بیننده، در حرکت دور این اسب گویی به حرکت در تاریخ کهن ایران می‌رود و این پرش در میان ادوار مختلف هنری و فرهنگی، با مهمترین ویژگی مهره اسب شطرنج که پریدن از روی دیگر مهره‌هاست غرابت معنایی پیدا می‌کند.
