سیراک ملکونیان کارش را با نقاشی آکادمیک و سپس گرایش به فیگور و نقاشی اکسپرسیونیستی آغاز و در نهایت پس از چند سال به نقاشی آبستره گرایش پیدا کرد. با این وجود آثارش هرگز به انتزاعی صرف نمی‌رسد و همواره رد پایی از خطوط اکسپرسیو در آثارش دیده می‌شود. در آثار کمینه‌گرا و ساده او همواره نشانی از طبیعت دیده می‌شود. وی با حذف جزییات و پیچیدگی‌های بصری و استفاده از حداقل خط و رنگ به سبک شخصی خود دست یافته است.
سفر به سیستان و برخی از شهرهای جنوبی ایران در اوایل دهه پنجاه مسیر آثار سیراک را تغییر داد. چنان که در اثر حاضر نیز دیده می‌شود، سطوح دوبعدی با رنگ‌های محدود و خطوط مرزی از مشخصه‌های آثار وی به شمار می‌روند. شناخت دقیق هنرمند از فضا، خط، سطح و رنگ به انسجام بصری و تعادل در اثر می‌انجامد و به عناصر آن یکپارچگی می‌بخشد. او به خوبی از ارزش بصری خط و رنگ آگاه است و برای خلق آثارش کم‌گویی و گزیده‌گویی را برمی‌گزیند.
در اثر حاضر که به یکی از دوره‌های درخشان کاری ملکونیان تعلق دارد، او از رنگ‌های متنوع و متضاد و ضربه‌قلم‌های پهن برای نمایش چشم‌اندازی طبیعی که هنوز به مرز انتزاع کامل نرسیده، استفاده کرده است. حرکت سطح وسیع رنگ تیره سیاه و قهوه‌ای چون ستون فقرات یک موجود زنده و یا پستی و بلندی کوه‌های خشک مناطق جنوب ایران، از سمت چپ کادر به سمت راست به شکلی اریب، کمپوزیسیونی کوبنده و گیرا را پدید آورده است. فضای روشن اطراف، چشم بیننده را در تمام سطح کادر به حرکت درمی‌آورد.
رضا براهنی درباره آثار ملکونیان می‌نویسد: «سیراک دنیای جدیدی را می‌سازد با حذف دنیای واقعی، با تقلیل دادن شکلیت (اندام‌وارگی)، با رها کردن کار خود از یورش آشناهای تناقض‌آمیز به سوی یکدیگر. هرچند با ایقان مطلق می‌توان گفت که [نقاشی] او شباهت به جهان معاصر دارد، اما او هرگونه ارجاع به زندگی و هنر این جهان را از میان برداشته است»[1].
[1] . براهنی، رضا؛ بازخوانی هنر مدرن ایران: سیراک ملکونیان؛ گالری آب‌انبار و نگارخانه آریا، 1393، صفحه 8.
