شهرام کریمی نقاشی تجربه‌گرا و جست‌جوگر است که در سال‌های اخیر، مدیوم نقاشی را با چیدمان‌های ویدیویی درهم‌آمیخته و آثارش وجهی متفاوت از معاصریت را به مخاطبش نشان می‌دهند. او در اثر پیش‌رو، لحظه آتش گرفتن خانه‌ای را به تصویر کشیده ولی در واقع به دنبال بازنمایی یک رویداد واقعی نیست. کریمی می‌کوشد با فراخواندن مخاطب به قرائت یا تأویل گزاره‌ها و نشانه‌های موجود در تابلو و تصاویری که بر آن از طریق پروژکتور می‌تاباند، هر لحظه برداشت‌ها و دریافت‌ّهای متفاوتی را در ذهن بپروراند، حال آن‌که به یک تصویر واحد نگاه می‌کند. این رویکرد همان نگرش اکسپرسیو انتزاعی است که بر دوگانگی مشابهی تکیه دارد: بوم و نشانه‌هایی که در نقاشی دیده می‌شود به مثابه ایماژی از ذهن هنرمند و از سوی دیگر ترکیب‌بندی نمادین و تأویل که توسط نمایشگر ویدیویی روی آن منطبق می‌شود تا بیانی تازه به اثر القا کند.
بنا بر استیتمنت هنرمند، این اثر تحت‌تأثیر فیلم مشهور «ایثار»، آخرین اثر اندری تارکوفسکی، کارگردان شهیر روس پیش از مرگش، نقاشی شده است. از این منظر می‌توان فهمید که نقاش با اقتباس از معروفترین سکانس این فیلم، که تصویر آن بعدها روی پوستر فیلم هم منتشر شد، لحظه آتش گرفتن خانه‌ای را در جزیره‌ای دورافتاده ثبت کرده است، اما این کل ماجرا نیست و آن‌چه در این‌جا اهمیت دارد، نحوه از آن خودسازی جهان تارکوفسکی توسط کریمی از طریق رسانه نقاشی است که با اتکا به نظریه مرگ مؤلف رولان بارت قابل تحلیل است.
در اثر حاضر، هنرمند با افزدون ویدیو، خوانشی تازه از دلالت‌های فضای حاکم بر تصویر و وضعیت خانه شاعر در میان شعله‌های آتش پیش روی بیننده می‌گذارد. این تابلو دارای ویژگی نو شدن و تازگی در هر لحظه است که با حضور بصری عناصر غیرتکراری افزوده بر آن به سامان می‌رسد و سهم هنرمند در این میان نزدیک شدن به ساحت نوعی انتزاع پسانقاشانه است.
افزودن تصویر ویدیویی بر روی تصویر نقاشانه علاوه بر پویانمایی و حرکت‌بخشی به تصویر ساکن نقاشی، معنایی جدید و بعد زیبایی‌شناختی تازه‌ای بدان می‌دهد، به‌طوری که فهم اثر در تعامل دو رسانه نقاشی و ویدیو میسر می‌باشد.
