علی نصیر از چهره‌های تأثیرگذار نقاشی معاصر ایران سال‌ها در خارج از ایران به کار نقاشی مشغول بوده است. تأثیر مهاجرت بر فضای نقاشی‌های نصیر در پیوند با نگاه پرسشگر هنرمند، فرصتی برای نوآوری و تجربه‌گرایی را در آثارش به ارمغان آورده است. دغدغه وی به تصویر کشیدن مفهوم عمیق از زندگی و روابط گنگ و ناپیدای انسان معاصر است؛ انسانی که حیاتش در میانه خاطرات بی‌قراری، معضلات محیط زیستی و مسایل اجتماعی پیرامونش بیش از هر زمان ملتهب و اضطراب‌آمیز شده، ولی از چشم‌اندازی دیگر و در مواجهه با زیبایی و شور زندگی معنایی تازه می‌یابد.
در اثر حاضر نقاش تلاش کرده تا در کشاکش میان جهان انتزاع و فیگور، به تجربه‌ای فرمال دست بزند و دوقطبی آشوب و نظم را با نمایش سطوح رنگی متعدد، سویه‌های درخشان و خطوط کناره‌نمای مشکی و مقطع، بدون هیچ ارجاع مستقیم جغرافیایی یا تاریخی، تنها بر اساس تجربه زیسته و ذهنی‌اش نقاشی کند. در واقع او از مخاطب می‌خواهد تا خود را در این نقاشی بازیابد. فیگور انسان ناشناس پیش‌رو، به واسطه ایجاد این فضای رنگارنگ و پرکنش، در نهایت وجهی آشنا برای بیننده خواهد داشت. در این اثر تماشای خود، به مثابه تماشای دیگری است که سرنوشتی مشابه دارد. لحظه‌ای ناب برای درک رازآلودگی و فهم ناگفته‌ها از دل گفته‌ها.
نقاش در این‌جا سعی دارد تا «زیبایی» طبیعت را در تقابل با «تخریب» آن توسط بشر مورد پرسش قرار داده و در همین راستا، حس بینایی مخاطب را با خلق جهانی پر از رنگ و ریتم به چالش بکشد. هرچند حرکت و ریتم در آثار نصیر تنها یک ضرورت استتیک نبوده، ولی وجود نشانه‌هایی همچون مدنیت شهری، نمادهایی از طبیعت یا اشیایی پراکنده، همه و همه ترجمه‌ای بصری از زندگی روزمره و نمایش موقعیتی پراضطراب از انسان معاصر است. اثر حاضر را می‌توان دستاوردی مهم و چکیده تجربه‌ها و نتیجه آگاهی فرهنگی و خلاقیت‌های بصری علی نصیر در دوران شکوفایی کارنامه هنری نقاش به حساب آورد.
