بیان اسطوره‌محور و نگاه نمادگرا، بنیان نقاشی‌های محمد حسین ماهر را شکل می‌دهد. با آن‌که نقاشی‌های او از زبانی فرافرهنگی و جهان‌شمول برخوردار است، اما نوع برخورد با اشیاء، حیوانات، انسان‌ها و گیاهان بیانی آیینی دارد و در این بیانگری آیینی، تأثیرات هنر بین‌النهرین، نقوش سفالینه‌ای ایران، نقشبرجسته‌های هخامنشی و آشوری هویداست. به بیان دیگر، ذهنیت نقاشانه هنرمند در مواجهه با واقعیت بیرونی، ره به زبانی نمادین و درونی می‌برد و در این سیر بیانی، آن‌چه بر تابلوی نقاشی نقش می‌بندد تلفیقی هنرمندانه از هنر رازآمیز و نمادگرای کهن است که با زبانی مدرن در دفرماسیون اشکال طبیعی نمود بصری می‌یابد. ماهر برای شکل‌دهی نقاشی‌های خود، بیش از همه از همنشینی عناصر مختلف برآمده از طبیعت استفاده می‌کند: یک تکه‌سنگ عظیم، بوته‌ای با شاخه‌های پر برگ، پیکر دو انسان در حال خواب و پیچیده شده در رواندازی پشمینه برای بیانگری بصری او کافی است. آن‌چه به این عناصر مختلف تصویری، معنا می‌دهد نوع خاص قرارگیری آن‌ها در فضاست. در واقع همنشینی خاص سنگ و گیاه و انسان در نسبتی که با یکدیگر برقرار می‌کنند فضایی را شکل می‌بخشند که خوانش آن جز از مسیر روایتی نمادین و درونی ممکن نیست. خود هنرمند در خصوص جایگاه فضاسازی در نقاشی‌هایش می‌گوید: «فضا بیشتر از تمام عوامل، هنگام نقاشی مشغولم می‌سازد. فضایی برگرفته از تراژدی‌ها و کمیک‌ها، فضایی با باور کودکانه که در آن همه چیز ممکن است، نسبت کیهانی بخش اعظم باورهای من است»[1].
علاوه بر این، حضور فرم‌هایی خط‌مانند به زبان رمزی تصویر کمک می‌کند؛ خطوطی که هرچند در نگاه اول برآمده از خط‌نوشته‌های فارسی می‌نماید، اما خواننده را در هر نوع خوانش و حدس واژ‌گان ناکام می‌گذارد. این عدم موفقیت در خوانش دست‌نوشته‌ها، به زبان رمزنگارانه تصویر مدد رسانده و نقاشی را به بیان باورهایی قدیمی و اساطیری نزدیک می‌کند که در آن گویی زن و مرد نخستین، هم‌چون سنگی ایستا در خوابی خوش فرو رفته‌اند.
[1] . موریزی‌نژاد، حسن (1386) هنرمندان معاصر ایران: محمدحسین ماهر، مجله تندیس، 3مهر، شماره 108، ص6.