نقاشی‌های ناصر اویسی تجلی‌گاه هنر ایرانی است که در بستری نو باز آفرینی می‌شود و این «ایرانی بودن» تمامی آن چیزی است که اویسی در زنان خورشیدخانم، اسب‌های مثالی و پرندگان تغزلی‌اش درصدد دستیابی به آن است. این تلاش ستودنی سبب شده سبکی شخصی و بیانی هنرمندانه در آثار نقاش جلوه‌گر شود که شناسایی آثار او را آسان و قطعی می‌کند.
اثر پیش رو با موضوع اسب نقاشی شده است. استفاده از عناصر محدود چون زن، اسب یا پرنده، فضاهای فاقد عمق که با انواع بافت‌های اتفاقی و تکرنگ سوژه نقاشی را احاطه کرده‌اند و همچنین استفاده از عناصر تزیینی، نمایانگر تأثیراتی است که اویسی از دستاوردهای هنر مدرن غربی گرفته است. در عین حال انتخاب موضوعاتی چون اسب و خورشیدخانم، موتیف‌های کاشی‌مانند، استفاده از ورق طلا، پرهیز از پرداخت و سایه‌روشن، استفاده از خطوط نرم خوشنویسی فارسی، رنگ‌های روحی از جمله آن عناصری است که اویسی از هنر کهن سرزمین مادری وام گرفته و توانسته با بهره‌گیری از تخیلی خالصانه، ناب و گاه کودکانه آن را در تجسمی مدرن و شخصی بازآفرینی کند.
رنگ بدن اسب‌ها و اشعار فارسی نوشته شده بر آن‌ها، چشمان معصوم انسان‌وار اسب‌ها، اغراق در قوس‌های بدن، عدم فضاسازی و تعلیق پیکره‌ها، همگی بر این موضوع تأکید دارند که هدف نقاش از تجسم اسب، نمایش پیکره این حیوان به عنوان مرکب انسانی و موجودی زمینی نیست. در فرهنگ شرقی، اسب یکی از چهار حیوان مقدس، یکی از هفت گنج، نمادی از باروری و سمبلی از رب‌النوع خورشید است که گردونه فروزان آن را می‌کشد. همچنین در فرهنگ تغزلی و استعاره‌های فارسی، اسب نماد نجابت، وفاداری، عقل و خرد، نور، نیروی پویایی، بادپایی و تیزفکری است. در روان‌شناسی نیز اسب نماد روان ناخودآگاه و الگوی ازلی، حافظه جهان و نماد ازلی زمان است. اسب‌های اویسی پویا و در حال حرکت‌اند و بدین طریق گذر زمان و عمر را تداعی می‌کنند. نوع قرارگیری سر و حالت مغموم چشمان با آن لبخندهای ملیح، جلوه‌ای از زیبایی شرقی است. تنوع رنگ‌های درخشان پیکره اسب‌ها، در کنار تعداد آن‌ها را نیز می‌توان نمادی از پنج عنصر حیات دانست. فلز، باد، خاک، آب و آتش این‌بار در نماد اسب‌هایی معلق جلوه‌گر شده‌اند که پویایی حیات را نمایان می‌سازند. همچنین هنرمند برای تأکید هرچه بیشتر بر حرکت اسب‌ها در اطراف آن‌ها از خطوطی نرم بهره گرفته که شامل نوشتار فارسی کلمه «اسب‌ها» است و در حرکتی مواج تداعی‌گر غبار سم اسبانی است که خیال را در دالانی تاریک به حرکت وا می‌دارد.
