در اثر حاضر که نقاش به رسم نقاشی‌های قهوه‌خانه‌ای عنوان تابلو را در خود اثر نوشته است، تمام موتیف‌های تصویری با نشانه‌های هنر شرقی وجود دارند. استفاده از ورق طلا و خط آشنای فارسی، از این دست نشانه‌ها هستند. با این وجود اویسی متأثر از نقاشی‌های دهه 1370 خود، از فضای نقاشی‌های تزیینی مکتب سقاخانه کمی دور شده و نگاهی رئالیستی را نیز به کار اضافه کرده است. صورت اسب‌ها با اندک ساخت و ساز، شکلی واقعی‌تر به خود گرفته‌اند.
«دو اسب عاشق» با قوس‌هایی اغراق‌شده در بدن و تزیین آنها با خوشنویسی فارسی، فضای تغزلی شعر فارسی را به خاطر می‌آورد. بازیگوشی نقاش و میدان دادن به نوعی رمانتیسیسم ایرانی، موجب می‌شود که آثار وی گاه بین نقاشی و تصویرسازی در نوسان باشند و در نهایت این فضا به دنیایی عاری از خشونت منجر شود.
جولیو کارلو آرگان، هنرشناس ایتالیایی درباره نقاشی‌های اویسی گفته است: «سبک نقاشی اویسی شعرگونه است و آن را در حد فاصل نقاشی و خط معلق نگه می‌دارد. موضوع داشتن نقاشی برای اویسی هدف نهایی نیست. بلکه او به گام نهادن در ورای موضوع به جست‌وجوی نوعی تداوم و ریتم می‌پردازد که ایجاد آنها تنها از طریق اشکال و قالب میسر است».
