نقاشی‌های نصرت‌الله مسلمیان در عین سادگی صوری، از خصوصیت چندلایه بودن برخوردارند. این آثار در برخورد اول درخشان و تغزلی می‌نمایند، اما پرده اول که کنار می‌رود اندوه تراژدی و فجایع انسانی رخ می‌نمایند. این دوگانگی و تعلیق بین تغزل و تراژدی مخاطب را در یک موقعیت نامتعین نگاه می‌دارد. مسلمیان نگاهی جدی به تحولات مدرنیستی و جایگاه انسان معاصر در جهان دارد و آثارش را با نگاهی اومانیستی خلق می‌کند. در خوانش نقاشی‌های وی باید به روابط نشانه‌شناسی نمادها توجه کرد، چراکه نشانه‌های تصویری نقاش به یک گزاره محدود نمی‌شوند.
اثر حاضر که به ابتدای دهه نود تعلق دارد، دیدگاه هنرمند در باب انسان، تجددخواهی، تعامل و تقابل را با مدرنیسم و بحران هویت می‌نمایاند که بازتاب آشفتگی‌های زمانه و تلفیق رویکردهای فیگوراتیو و آبستره است. فرم و رنگ در این اثر همراه با یکدیگر، معانی و مفاهیم گوناگونی به خود گرفته و همچون واژگان یک زبان، عشق و درد را توأمان به نمایش می‌گذارند.
ترکیب عناصر واقع‌نما و انتزاعی در زمینه تکرنگ به نوعی دیالکتیک بین اشکال و زمینه منتهی شده و معنایی را خلق می‌کند که دارای قدرت استعاره‌ای است و مخاطب را به خوانشی ادبی از نقاشی سوق می‌دهند. ترکیب‌های متضاد و پارادوکس‌ها در نقاشی‌های او مجموعه‌ای از تباین‌های بصری در فرم و ترکیب‌بندی را به وجود آورده است.
فیگور انسانی و پرتره زنانه شناخته‌شده‌ترین آثار مسلمیان را به خود اختصاص می‌دهند که بارها در حراج‌های داخلی و بین‌المللی به نمایش درآمده و به فروش رسیده‌اند. حمید کشمیرشکن، منتقد هنری در این‌باره می‌نویسد: «او هنرمندی متفکر و از حیث تجسم پرقدرت است و بنابراین انسانیت اهمیت فراوانی برایش دارد. زن که حضورش دیگر کمابیش در نقاشی‌های مسلمیان همیشگی شده است، در این‌جا نیز نقشی محوری ایفا می‌کند. این حضور فراخواننده مفاهیم زیبایی، نیک‌خواهی و شور است. در این نقاشی‌ها زن حسی از زیبایی را که با اندوه انسانی توأم شده مجسم می‌کند»[1]. پرتره‌های بزرگ تغزلی در آثار مسلمیان که در آن‌ها چهره‌ها به بیننده می‌نگرند، نگاهی پویا دارند و بیننده را به چالش می‌طلبند.
[1] . کشمیرشکن، حمید؛ زیبایی در برابر واقعیت: مسلمیان در گام‌های مختلف؛ نشریه هنر فردا، ش ۷، زمستان ۱۳۹۰، صص ۲۹-۳۰.
