نقاشی حاضر نمونهای شاخص از سبک هنری هوشنگ پزشکنیا و همچنین توجه او به بازنمایی مسائل اجتماعی جامعه، مردم زحمتکش و طبقه کارگر است. اندیشیدن به مردم و راه و رسم زندگی، در آثار متنوعی از پزشکنیا نمود یافته است. به ویژه زمانی که در اوایل دهه 1330 برای کار به آبادان رفته و در شرکت نفت استخدام میشود، زندگی دشوار مردم در آن منطقه، هنرمند جوان را سخت متأثر میکند. این تأثیرات تا جایی پیش میرود که ابراهیم گلستان او را «تصویرساز سطح و چهره اقلیم و مردم خود» می‌دانست. این چهرهها از مردمی که دغدغه پزشکنیا هستند، با خط‌های ضخیم همیشگی وی در این تابلو تصویر شده است. شاید بهترین توصیف از ویژگی پرترههای پزشکنیا، روایت ابراهیم گلستان باشد که زمانی در آبادان با او آشنا میشود. وی مینویسد: «در چهرهها همیشه یا بهت است، یا ترس، زجر، پخمگی و یا بیکاری. آدمها یا روستاییاند، یا کارگرهای نفت. دل بیشتر هوای کوه و ده دارد»[1].
هوشنگ پزشکنیا از نخستین هنرمندانی بود که به شیوه مدرن میاندیشید و طراحی میکرد. خط برایش امکانی بود در به نمایش گذاشتن سوژه و تأکید بر آن. در اثر حاضر نیز میتوان به ارزش‌های بیانگرانه خط در شکل‌گیری تابلو پی‌برد. نقاش، با استفاده از چند خط ساده پهن کناره‌نما، حالت مردان روستایی را به بهترین وجه درآورده است. بر روی جزییات چهره و لباس‌ها تأکیدی نشده و رنگسایه‌های اندک سبز و قهوه‌ای برای نشان دادن حالت چهرهها کفایت میکند. خطوط عمودی تا پسزمینه در همه بخش‌ها تکرار شده و فضایی استوار و اکسپرسیو به نقاشی بخشیده است.
هوشنگ پزشکنیا در انتخاب بیان تجسمی خود به چنان تشخص و انحصاری رسیده بود که میتوان او را از برترین نقاشان مدرن ایرانی با رویکرد اکسپرسیونیستی به شمار آورد. ویژگی‌های حیرت‌انگیز و تأثیرگذار وی در هنر سده اخیر ایران چنان بارز است که شخصیتهای برجستهای در ادبیات و جریان روشنفکری ایران همچون ابراهیم گلستان، نجف دریابندری و جلال آلاحمد از او سخن گفته‌اند.
