نقاشی‌های پروانه اعتمادی همواره رویکردی متفاوت به متریال‌های ساده را به نمایش می‌گذارند؛ استفاده از پاستل، مدادرنگی و کولاژ در آثار او عرصه‌ای است برای ظهور امکانات رنگ، خط و بافت بر بستر مقوا، کاغذ، چوب و بوم. این ساده‌گزینی ماده نقاشی، در انتخاب موضوع نقاشی نیز دیده می‌شود. یک گلدان گل، میوه، پیت حلبی، آبپاش و… برای بیانگری ذهنیت اعتمادی کافی و گویاست.
نقاشی پیش‌رو از مجموعه نقاشی‌های پاستلی و مربوط به یکی از دوره‌های درخشان کاری پروانه اعتمادی است. این مجموعه که پس از دوره نقاشی‌های آبستره شروع شد، نگاه مینیمالیستی و کمینه‌گرای نقاشی‌های تجریدی را با مضامین اشیاء ساده و اغلب پیش پا افتاده به هم می‌آمیزد و سطوح رنگی را با حداقل فرم‌ها بازنمایی می‌کند.
علاوه بر ساده‌سازی فرم و موضوع، در این اثر رنگ نیز صریح، محدود و بسیط است. کمپوزیسیون ساده و دفرماسیون فرمی گرچه اثر نقاشی را از هر نوع مفهوم پیچیده دور می‌کند، در عین حال اشیا با دقت و ظرافت در چارچوب کادر جای گرفته است.
نوع انتخاب اشیایی چون سینی پذیرایی در پشت گلدان و میوه، بازتاب تجربیات زیسته هنرمند و نگاه زنانه به خانه و محیط زندگی روزمره است؛ گویی نقاش برای بیانگری به امور پیچیده نیازی ندارد. قرارگیری اشیای دم‌دستی، فضا را از هرگونه مفهوم کنایی خالی می‌کند و شی را در بی‌تکلف‌ترین حالت نمایش می‌دهد. عدم حضور خط زمینه سبب نوعی تعلیق فضا در اثر نقاشی شده است. گویی سه شیء تشکیل‌دهنده اثر در خلایی لازمان و لامکان، در سکونی آرام رخ می‌نمایند. الگوهای تکرارشونده در فرم و موضوع، رنگ‌گزینی محدود، خلوص فرمی، خطوط زمخت کناره‌نما، پرهیز از به‌کارگیری سایه‌روشن از دیگر وجوه شاخص در نقاشی‌های پاستلی اعتمادی است.
