کامبیز درمبخش، کارتونیست، نقاش و طراح معاصر ایرانی است که آثار تأثیرگذارش در زمینه کاریکاتور آوازه‌ای جهانی برایش به ارمغان آورد. وی در روزگار جوانی با الهام از نگارگری ایرانی مجموعه کاریکاتور «مینیاتورهای سیاه» را خلق کرد و در پایان عمر با رویکردی معاصر دوباره به سراغ بازآفرینی نقاشی‌های قدیمی و به‌خصوص پرتره‌های دوره قاجار، در ابعاد بزرگ و به سبک و سیاق نقاشی‌های رنگارنگ اندی وارهول رفت.
درمبخش در این دو اثر، با انتخاب سوژه پرتره زنان قاجاری، که از نقاشی‌های خنیاگران و رقصندگان عصر فتحعلی‌شاهی اقتباس شده‌اند، چهره‌هایی آشنا از صورت وجیه زنان قاجاری را در کادری بسته و از نمای نزدیک، با فام‌های رنگی درخشان و اغراق‌آمیز و تصویرگری تخت مشابه کارهای گرافیکی که مشخصه آثار پاپ‌آرت دهه ۱۹۶۰میلادی بود، نقاشی کرده است. اما او در این‌جا برخلاف نقاشان جنبش پاپ‌آرت انگلیسی یا امریکایی که دغدغه‌‌شان واکنش به جامعه مصرف‌گرای غرب و استفاده از عناصر هنر عامه مدرن بود، مسئله نوستالژی و هویتی تاریخمند را از چشم‌انداز زیبایی‌شناسی ایرانی مورد مناقشه قرار می‌دهد.
پرواضح است که نقاش در فرایند اقتباس از این منابع، گزینش‌ها و مهارت‌های هنرمندانه‌ای را به‌کار برده که کیفیت کارش را به ظرافت‌های مرتبط با نوعی انتزاع پسانقاشانه پیوند می‌زند. واکنش نقاش به این پدیده در این دو اثر، در نهایت حاوی طنزی تلخ نسبت به وضعیت هنر معاصر و برداشت‌های گاه سطحی از پیشینه نقاشی ایرانی است؛ تصویری دوگانه از جهانی آشنا که آرام‌آرام بخشی از حافظه تاریخی و ارزش‌های بصری خود را از دست می‌دهد و در تمنای نو شدن، به هر سبک و سیاق غیرایرانی دست‌اندازی می‌کند تا خود را با معیارهای نقاشی غربی همسو سازد.
