این اثر به خوبی مبین شاخص ههای آشنای یکی از مه مترین دور ههای کاری
بهجت صدر است. دور های که هنرمند، شیوه ترکیب مواد روی ورق آلومینیوم
را برای خلق ترکیبی انتزاعی با استفاده از خطوطی ضخیم در رنگ سیاه تجربه
م یکند. هیچ هنرمند مدرنیستی در ایران به اندازه بهجت صدر، از قابلی تهای
نامتعارف و تأثیرگذار رنگ سیاه استفاده نکرده است و هیچ هنرمندی به قدر او
بر انتزاع مطلق پایدار نمانده است.
از همان ابتدا عنصر غالب در نقاش یهای انتزاعی بهجت صدر خطوطی ضخیم
و سیاه بود که بعدها به مشخصه بارز کار وی تبدیل شد. این خطوط در همه
دور ههای متنوعی که در حیات هنری وی یکی پس از دیگری ظاهر شدند، بنیاد
کارش بوده و تقریبا همیشه جلو های صریح، اندوهناک و حاوی خشونت داشته
است. ریشه این خطوط گستاخ و پرانرژی، حتی پیش از کارهای آبستره، در
نقاش یهای اکسپرسیونیستی دهه 1330 هنرمند قابل جس توجوست.
نقاش در این مجموعه، بر خلاف رفتار نقاشانه رایج که بر اساس عمل
رن گگذاری شکل م یگیرد، با برداشتن قشای رنگی از سطح آلومینیوم، به
فر مهایی انتزاعی، رقصان، مواج و گاه موسیقایی دست پیدا م یکند. این شیوه
کار، علاوه بر تازگی در مدرنیسم ایرانی، نوعی ابداع در تجربه رفتارگرای
نقاش ایرانی را نیز به تاریخ هنر ما م یافزاید. او در لاب هلای سیاهی، جهانی
نامرئی را جس توجو م یکند که زمانی از تیرگی و زمانی از روشناییِ حاصل
از برداشتن رنگ، ساخته م یشود. چیزی شبیه به نگاه شاعر یا نویسند های که
نه از محتوای سطرهای نوشته شده، بلکه از فاصله خالی میان سطرها، معنایی
پنهان را بیرون م یکشد؛ یعنی جایی که ب یرنگی یا فضایی مستور، بیش از
متن، خوانده و دیده م یشود. در اثر حاضر، رنگ قرمز به شکلی استثنایی
ظاهر شده و در ترکیب با زمینه، کیفیتی سحرآمیز در لای ههای مختلف پدید
آمده است.
