شیوه نقاشی بهجت صدر در دوره‌اي طولاني، مبتنی بر پاشیدن و جمع کردن رنگ بود، به طوری که بخش عمده اثر، نه در مرحله ریختن، بلکه در مرحله برداشتن رنگ شکل میگیرد. وی بدین منظور ابتدا رنگ را به شکل غلیظی مستقیماً روی یک سطح، غالباً ورق آلومینیوم، می‌ریخت و سپس آن را با کاردک و یا وسیله‌ای مشابه در سطح تابلو پخش می‌کرد تا شکل انتزاعی مورد نظرش به تدریج پدیدار شود. حرکت دست در این روند طبیعتاً سریع و بسیار ماهرانه است، به طوری که پیش از خشک شدن رنگ، اشکال و بافت‌هایی را به صورت نگاتیو، در تعبیر هنرمند، بر روی سطح تابلو نمایان سازد. استفاده نرم و استادانه از کاردک، امکان خلق خطوطی پهن و سطوحی مواج را به وی می‌داد تا از این طریق یک نقاشی آبستره تغزلی وکاملاً مدرن بر مبنای گستره‌های تکرارشونده پدید آید. سیر دگرگونی رنگ و ترکیببندی در آثار صدر، نظمی پایدار دارد و بر منطقی مدرنیستی استوار است. استفاده از تخته، ورق آلومینیوم و یا کرکره، به عنوان زمینه نقاشی، نشان از دغدغه نقاش برای انتخاب زمینهای غیرکلاسیک جهت خلق نقاشی دارد.در اثر پیشرو، رنگ تیره و سرد سیاه كه رنگ غالب آثار اوست، در تضاد با خطوط سفید به‌جا مانده از سطح آلومینیوم، درهم میشکند و همه چیز رنگ و بوی جهانی دیگر به خود میگیرد. بهجت صدر بر خلاف بسیاری از همنسلان خود، تلاش پرشتابی در بومی کردن آثار خود ندارد، به طوری که معمولاً سبک آثارش را به جریان اکسپرسیونیسم انتزاعی و گاه شیوه نقاشی کنشی مرتبط مي‌کنند.
