بیتا وکیلی نقاش معاصر ایران، پس از طی تجربههایی در نقاشی انتزاعی، از اواخر دهه 1380 به خلق آثاری دست می‌زند که به تدریج فرمهای معنادار و گاه فیگورهای ناپایدار از درون آنها خارج میشوند. نمونه حاضر نیز به عنوان یکی از آثار قابل توجه هنرمند در این دوره، ارایه نقشه جغرافیای ایران و سرزمین‌های پیرامونی آن است که از گذار روندی توأم با تجربهورزی خلق شده است. شاخصه کار او در این سال‌ها استفاده از اشیایی عموماً فلزی است که بافت تصویر را سخت و صنعتی کرده و کیفیتی نمادگرایانه بدان می‌بخشد. نقاشی او در این کیفیت جدید از تأثیرگذاری تغزلی و رمانتیک کارهای پیشین فاصله گرفته، لیکن به طور آشکاری مفهومی‌تر و طبعاً معاصرتر شده است.
با مرور دورههای پیشین وکیلی، انگیزههای زمینهساز او در این اثر برایمان بیشتر روشن میشود. سیالیت رنگ در زمینه کارهای او، فضای انفجاری و پر تلألو کار را تشدید میکند. او با استفاده از رنگهای ترکیبی، درخشنده و ضخیم، بر جسمانیت موضوع تأکید میکند و معمولاً با انتخاب بومهای بزرگ، بر تأثیرگذاری کارهایش میافزاید. به نظر میرسد که موازنه به دست آمده از قشای رنگی و ابعاد بزرگ کار، در نهایت نگاه کهکشانی و بالا به پایین اثری این‌چنین را تسهیل کرده است.
برخی از نقاشان معاصر عموماً با رویکردی شبه کیچ و یا بیانی نزدیک به جریانهای پست‌پاپ، مفهوم و انگاره ایران را صرفاً در بازنمایی پرچم کشور و رنگهای نمادین آن نمایان کردهاند. اما بیتا وکیلی با دوری از جریانهای ایرانیساز متعارف، با ترسیم شمایی از نقشه ایران که از میان کاربست‌های رنگی او در زمینه خارج شده، به بیانی فلسفی از بازنمایی این مفهوم دست زده است. هیبت این سرزمین و استعارههای تصویری او، نگاه کهکشانی‌اش را تکمیل کرده و با طرح تناقضات مفهومی، گاه نوعی ناسیونالیسم معاصر و گاه نوعی از خوانشهای متضاد سیاسی را بر اثر تحمیل میکند تا وطن به مثابه «خودی» آشنا لحظهای در اوج و لحظهای دیگر، در موضع «دیگری» قرار گیرد.
مادیت، جنس رنگ و زمینه کار در نقاشیهای بیتا وکیلی دارای اهمیت است. به این ترتیب آثارش در تلاش برای خارج شدن از بعد دوم، سطحی به ظاهر سه‌بعدی را پیش میکشند. او در این دوره، علاوه بر حجم و کیفیت بازی رنگ، از کلاژ فلزات بر سطح بوم استفاده میکند. قطعاتی مثل پیچ، مهره، منگنه، پولک، اکلیل و دیگر اجسام و خُرده‌ریزهای فلزی در این اثر دیده میشوند و تفاوتی آشکار با دوره‌ای که وی صرفاً با رنگ‌پردازی تمامیت جهان مد نظرش را خلق می‌کرد، به چشم می‌آید. مجموعه کارهای کلاژگونه وکیلی با تأکیدی مضاعف بر کیفیت بصری، اثری شوک‌آور و تأمل‌برانگیز به مخاطب ارائه میدهند.
آثار بیتا وکیلی همگام با نوعی از زبان بصری معاصر، به بیانی فراتر از مرزهای زیست هنرمند رسیدهاند و همچنین موفقیتهای اخیر او در مارکتهای داخلی و خارجی، نوید تولد جریانی تازه در بیان تجسمی معاصر ایران را میدهند. به نظر میرسد این تازه شروع راهی باشد که شاید پایان و حاصلی دیگر بتوان برایش متصور شد.
