آثار مجید مهرگان در میان نگارگران معاصر، ویژگی‌های منحصر به خود را دارد. او نگاره‌های سنتی را با تصرفات در طراحي، رنگ و موضوع خاص خودش تصویر می‌کند. آنچه وی را از ديگر هنرمندان هم‌مكتبش جدا مي‌كند، بيان نو و معاصر در نقاشي ايراني است. مجيد مهرگان، طراحي و نگارگري را نزد محمود فرشچيان آموخته است، اما به بيانی كاملاً متمایز از استادش در نگارگري ايراني رسيده است. فرشچيان درباره آثار او می‌نویسد: «خطوط و قلم‌گيري‌هاي بدون لرزش در آثار او كه از مشخصه‌هاي بارز هنر نقاشي ايراني است و در آثار نقاشان اين مرز و بوم بيشتر با انگيزه ايجاد مرزبندي و تفكيك رنگ‌ها و نيز به جهت ايجاد توازن و حالت بخشيدن به تصاوير به كار مي‌رود، در آثار اين هنرمند با تأكيدي بيشتر و گسترش افزون‌تر تا بدان مرحله مي‌رسد كه بتواند دربرگيرنده سايه‌روشن‌هاي رنگين اثر باشد».در اثر حاضر فيگورها با طراحي بسيار قوي و تنها توسط خطوط كناره‌نما نمايانده شده‌اند. خطوطي كه علاوه بر مرزبندي، با تغيير ضخامت، نقش سايه‌روشن‌ها و حجم‌پردازي فيگورها را ايفا كرده و از طرفي باعث وحدت تصوير مي‌شوند. قلم‌گيري‌هاي ظريف و خطوط دوار كناره‌نما، رقصان و پيچان در كنار هم قرار گرفته و گاهي درهم تنيده و به تصوير پويايي خاصي بخشيده‌اند. آنچه اين پويايی را دوچندان مي‌كند، بيرون زدن گوشه‌هايي از طرح است كه از كادر خارج شده و خود را از هر قيدوبندي رها مي‌سازند. در اين اثر تنها رنگ‌هاي سياه و سفيد به كار گرفته شده‌اند. نقاش چنان با مهارت از اين دو رنگ و تركيب آنها، يعني خاكستري ميانه، بهره برده كه چشم مخاطب حتي براي لحظه‌اي در هيچ نقطه از تصوير توقف نمي‌كند و به دنبال خطوط و رنگ‌ها و جابه‌جايي آنها در چرخش است. در واقع هنرمند با استفاده از حداقل رنگ و فرم يك تصوير كامل را در نهايت ايجاز خلق كرده است. همين كم‌گويي و گزيده‌گويي است كه مانند درّي درخشان در اثر او جلوه‌گر مي‌شود.