مهدی ویشکایی در این اثر فیگوراتیو تنها با ضربه‌قلم و با رنگ‌های سیال به گونه‌ای سوژه را به تصویر کشیده که بیش از اینکه ماهیتی جسمانی داشته باشد، به خاطره‌ای ناپایدار از زنی اغواگر بدل شده است که تنها در چشم بر هم زدنی هویدا می‌شود و به همان سرعت رنگ می‌بازد.
شناخته‌شده‌ترین آثار مهدی ویشکایی پرتره‌هایی هستند که از شخصیت‌های مهم ایرانی و خارجی خلق کرده است. او در رنگ‌گذاری، به بیانی شخصی و قلمی منحصر به خود رسیده است. به همین جهت در اغلب پرتره‌هایی که ساخته، نشان مشخصی از هیجان قلم دیده می‌شود. قلم پرشتاب او به بهترین شکل، تصویرپردازی مدرن ایرانی را در آغازگاه آن نشان می‌دهد و همچنین رنگ‌های غلیظ و ضربه‌‌قلم‌های سریع، اغوا کننده و پراکنده او، نوعی کشش نیرومند تصویری را به بیننده منتقل می‌کند. همان طور که در این اثر نیز به خوبی دیده می‌شود، در آثار ویشکایی کمتر شاهد پرداخت جزئیات و چینش منظم رنگ‌ها هستیم. در واقع آمیختگی این ویژگی‌ها، هارمونی شگفت‌انگیز سطح‌های رنگی در ترکیب‌بندی‌های آشنای او را می‌سازد. به طور کلی ویشکایی را باید از نخستین هنرمندان نوگرای ایران بدانیم که ویژگی‌های اغراق‌آمیز رنگ را در آستانه مدرنیسم ایرانی، در برخوردی بسیار جسور و آوانگارد به کار می‌گیرد.
