امیر راد در اثر حاضر، فیلم «گنج قارون» (به کارگردانی سیامک یاسمی، ۱۳۴۴) را به جای زمان دو ساعته خود، به مدت ۲۴ ساعت و به جای پرده نقره‌ای بر روی بستری از شن – نمادی از ساعت شنی شکسته – به نمایش می‌گذارد. این ویدیواینستالیشن یک «از آنِ خودسازی» از فیلم «گنج قارون» و ویدیوآرت «روانی ۲۴ ساعته» از داگلاس گوردون، هنرمند اسکاتلندی است که نخستین بار در سال ۱۹۹۳ به نمایش در‌آمد.
در اثر پیش‌رو، بستر پیدایی اثر با انتخاب این فیلم مشهور ایرانی و معنای کنایی ترکیب گنج قارون، در شرایط زمانی و مکانی حاضر، در مرکز توجه قرار می‌گیرد و با آشنایی‌زدایی از مفهوم فیلم در معنای عام و فیلمفارسی در معنای خاص آن، رابطه بین سینما و ویدیوآرت را باز تعریف می‌کند. ساعت شنی در شکل معمول خود و در حرکتی تکرارشونده، در حال ثبت مدام وقایع بر بستر زمان است که گویی بر هر دانه آن ضبط می‌شود. در این ویدیواینستالیشن، ساعت شنی از چرخه تکرار خود خارج شده و در شکل جدید و سطح بسیطش، بخشی از خاطرات ثبت‌شده را در یک بازه زمانی ۲۴ ساعته باز‌می‌نمایاند. اثر رابطه شناخته‌شده میان مشاهد‌ه‌گر و تصویر متحرک (سینما، ویدیوآرت و…) را نیز دگرگون می‌کند، آن‌چنان که هر بیننده با تغییر هرباره بستر نمایش شنی می‌تواند به مقام مخاطب ارتقا یابد و اثر را هرباره بازتولید کند.
